Ik realiseerde me vandaag dat ik hier alweer vier weken aan het werk ben en woon, en tegelijk ook nog maar vier weken... Toch merk je soms dat alles 'gewoon' voelt, of eigenlijk moet ik zeggen vanzelfsprekend. Alsof ik hier hoor... Dat voelt eigenlijk wel gek, vooral ook omdat ik Corrie ook vaak mis. Maar ook dat hoort natuurlijk zo. Dus ik dacht eigenlijk vandaag: Ik heb niet zoveel te melden, gewoon werken en een beetje in en om huis bezig. Maar dat gewone is tegelijkertijd het speciale... dus heb ik over vandaag toch wat te melden blijkbaar.
Dinsdag 19 juli
Om het werk onder de knie te krijgen is niet zo moeilijk; we hebben op dit moment drie bewoners waarvan er op 1 augustus en op 1 september ook nog twee verhuizen. Dan komt de nieuwe lichting, en ik heb het gevoel dat dan het werk wat meer gaat beginnen... Ik werk wat vaker alleen, heb dit zelf zo gepland omdat de collega aan wie ik gekoppeld ben, binnenkort toch met vakantie gaat; moet ik het ook alleen doen. Het vreemde gegeven doet zich op dit moment voor, dat als ik met haar werk zij degene is die hier al twee jaar werkt en weg moet, omdat ik hier een baan heb gekregen. Beide collega's werkten hier twee jaar op projectbasis, dus tijdelijk en moesten op hun eigen baan solliciteren. De één is wel aan genomen en de ander niet... en daarvoor kom ik dus in de plaats. Ik heb dit een paar keer geprobeerd bespreekbaar te maken maar ze praat hier erg omheen. Haar motivatie is wel een stuk minder nu...
 |
| Een schotel, een tv, maar geen beeld.. |
Mijn skattekort is wel eindelijk binnengekomen!!! Kan ik eindelijk mijn loon krijgen...
Woensdag 20 juli
Vanochtend de auto naar de garage gebracht voor de reparatie aan de ruitenwissers. Kon mooi, want het was stralend weer. Eerst naar het werk, de werkfiets opgehaald. Auto weggebracht en dus op de fiets terug. Op de fiets door Hedalen, zeker in de stralende zon, is absoluut geen straf. Maar de 'oprijlaan' naar Fekjaertunet is vooralsnog niet voor me weggelegd; op de enorm steile helling vond ik al na 300 meter mijn Waterloo...de volgende 3 á 400 meter lopend afgelegd, zodat mijn hartslag even weer tot rust kon komen. Nog zo'n stuk gefietst en nog eens gelopen... Later, weer naar beneden ging gemakkelijker, al moest ik door die steile helling bijna aan één stuk door remmen...
 |
| Bagn uit de lucht... |
Donderdag 21 juli
Weer van dat stralende weer; er was al de hele week regen beloofd, maar dat lijkt nog niet echt te willen... We zouden iets later beginnen in verband met de grillmat(bbq, mat is eten); op de één of andere manier kwam ik even in een overdenking terecht.
Terugkijkend op de afgelopen maand vroeg ik me af, of ik hier nou gelukkiger van ben geworden. Tegelijkertijd is er het besef dat je je dit nu nog helemaal niet móet afvragen, omdat je nog zo'n enorm proces aan het doormaken bent dat je dit nu niet, wellicht nog lang niet kunt beantwoorden... en toch denk je daar dan over na, en op dat moment antwoordde ik voor mezelf met: Nee, ik ben er vooralsnog niet gelukkiger op geworden. Althans niet gemiddeld gezien. Ik ben er zelfs op momenten(en dat heeft bijna altijd met het missen van Corrie te maken, maar ook wel met andere zaken, met het alleen zijn) zelfs ongelukkiger... Maar ook ben ik op andere momenten wel gelukkiger, als ik de rust van het land ervaar, de rust in mijn hoofd voel waar ik ook ben. Ik denk dus eigenlijk dat ik intensiever ben gaan leven de afgelopen maand; ik voel zowelhet geluk als het ongeluk dieper, maar ook de tevredenheid en de rust voel ik intenser.
 |
| Schaduwspel.. |
En dezelfde middag, terwijl ik na de bbq terug reed naar huis, ervoer ik dit direct weer. Vanaf de bergweg naar huis had ik een prachtig gezicht op Begnadalen en Tollefsrud, waar wolken en zon een schaduwspel op de bergen speelden.
Ach, ik laat de foto's wel voor zich spreken... wat mij betreft spreken die voor zich.
Verrassend genoeg kon ik ook zo ons huis zien liggen... door de uitvergroting is de foto wat wazig geworden, maar dat witte vlekje in het midden is ons huis! Je kunt dit ook nog terugvinden op de foto's daarboven, daar ligt het lichte weiland iets meer naar rechts...
Terug thuis, zittend in het avondzonnetje met een boek en een bak koffie op het terras(wel flink ingesmeerd tegen de muggen hahah), was het gevoel weer helemaal terug; als je dit zo ziet zal het je niet verbazen.
Vrijdag 22 juni
Vandaag spoelde het de hele dag; jammer hoor, want er was een afsched van één van de bewoners van het VKV(werk- en dagbestedingsproject) gepland met -je raadt het al- een grillmat! Astrid van de VKV had haar hytte op de fjell ter beschikking gesteld en voor het eten gezorgd. In de spoelende regen hadden een paar genodigde patienten gehuld in regenkleding nog wel de moed om op fisketur te gaan, dobberend in een bootje op een meer met nihil resultaat. Gelukkig was het eten daarvan niet afhankelijk...
 |
| Op dit moment is deze stroomversnelling minstens een keer zo ruig... |
Intussen spoelde het maar door; ook dat heeft wel weer een voordeel, want het water in de rivieren en watervallen is wilder dan ik tot nu toe ooit heb gezien! Tegelijkertijd is dat ook weer een nadeel, want het water in rivieren en meren staat erg hoog, dus is het land erg drassig... WTF all day, all night. In Bagn hoorde ik van de aanslagen in Oslo en Utøya, waarbij diverse doden en gewonden zijn gevallen. Ontzetting maar ook een gevoel van 'hoe kan dat hier nou?'... De krant Aftenposten bracht het geheel in Oslo wel aardig in beeld: http://bit.ly/ndZAYR
Geen opmerkingen:
Een reactie posten