Het zwarte gat en blauwe uniformen...

 

donderdag 18 oktober
Ik ben vrij vandaag... normaal geniet ik van deze dagen, doe ik wat dingen in en om het huis, ga gewoon lekker mijn gang; echter na een vijftal heerlijke dagen met Corrie samen rest mij niet meer dan de leegte, het zwarte gat... Raar is dat eigenlijk, want op het moment dat Corrie hier was, hebben we onze dagen niet specifiek intensief samen doorgebracht, maar het missen van haar(hoewel soms vernietigende) blik, haar stem, haar geur, alles herinnert me aan de vanzelfsprekendheid van ons samenzijn, en daarmee de onvanzelfsprekendheid van het bij elkaar weg zijn...
Het gevolg is dan ook dat ik chagrijnig ben, snel geïrriteerd; ik schop zo nu en dan even iets weg wat me voor de voeten komt. Wat mij betreft is deze dag snel voorbij!

zaterdag 20 en zondag 21 oktober
Van vrijdag tot en met zondag werk ik lange diensten; een 11-uursdienst van 10-21 uur... Dit lijkt lang, is het natuurlijk ook, maar ik merk wel dat je jezelf er op instelt(we hebben ook 12-uurs diensten, van 8-20). Ik werk in drie dagen meer dan mijn weekcontract... Daarbij heb ik gisteren wel gemerkt dat het chagrijnverdrijvende eigenschappen heeft; ik heb geen tijd om te piekeren en ga weer over tot de orde van de dag: de heilzame werking van arbeid! De grootste vermoeidheid komt tijdens de genoemde diensten door het langdurig Noors spreken, luisteren en schrijven, wat de nodige concentratie vergt...
Overigens wordt mijn zeer rustig gestarte werkdag aan het einde opgeschrikt tot een schier ongekende crisis: er zitten een paar bewoner s wat moeilijk en een van hen wenst een vrijwillige opname.
Hieruit blijkt dan weer een verschil met de Nederlandse zorg: Het is hier mogelijk om een laagdrempelige vrijwillige opname op te nemen in het behandelplan, dit wordt dan ook uitgevoerd zoals afgesproken, ook al zit de betreffende afdeling vol. Een bed in de tv-kamer en klaar is Kees!

maandag 22 oktober
Ik ben even een dag vrij, welke ik invul met lekker uitslapen, omhangen en lezen... Ik was van alles van plan, maar heb besloten tot een nuldag; een dag waarop niets hoeft! Niet koken, gewoon brood, niet stofzuigen en niet van dat al... heeeeeeeeeeeeeeeerrrrrlijk!
Het zwarte gat is helemaal verdwenen, ook al omdat ik dagelijks skype met mijn geliefde natuurlijk... Ik sta er deze dagen ook maar weer eens bij stil hoe dit met de emigratie aan het begin van de vorige eeuw was; huilende mensen op kade en boot, die wisten dat het afscheid voor altijd was, het eerste levensteken van hun gezinslid dat pas op zijn vroegst maanden later kwam in een vaak gebrekkig geschreven brief(als men al kon schrijven). Wat dat betreft zijn we verwend, nu we in het communicatietijdperk leven... Bellen, e-mail, facebook en skype houden de banden met het thuisland levend en hecht, al gaat er niets boven intermenselijk fysiek contact, zonder die hulpmiddelen...

dinsdag 23 oktober
De late dienst van vandaag, de enige van deze cyclus, begint iets vroeger door de verplichte teammøte(vergadering). Hierna, ga ik met een bewoner, welke na een verzwikking wel erg veel pijn heeft, naar de huisarts en direct daarna met een vermoeden van een enkelbreuk door naar het ziekenhuis in Notodden. Door een erg dichte mist op de fjell en de aan de vroege avond gekoppelde duisternis verloopt de reis van ongeveer dertig kilometer kronkelen voorspoedig doch langzaam. De terugreis doet hier niet voor onder, waardoor we aan reistijd toch zo'n anderhalf uur kwijt zijn. Hierdoor -en door hert wachten in het ziekenhuis- zijn we pas tegen het einde van mijn dienst weer terug...
Terwijl ik rustig huiswaarts tuf, merk ik op weg 360 dat er een auto nogal dicht op mij rijdt. Ik besluit me hier niet al te veel van aan te trekken, maar erger me hier uiteindelijk wel wat aan... ook al omdat de chauffeur besluit ditzelfde te doen op het moment dat ik de doodlopende Liagrendvegen(waar ik aan woon) opdraai. Het muisje blijkt een iets duidelijker staartje te krijgen op het moment dat een kilometer later de auto plotseling blauwe zwaailichten aan doet. In al mijn argeloosheid heb ik er niet aan gedacht om te kijken om wat voor soort auto het ging...
De politie verzoekt me met de nodige achterdocht mijn papieren te laten zien en vraagt me wat ik daar doe. De antwoorden dat ik in Bø werk en in Akkerhaugen woon lijken eerst maar een deel van de twijfel weg te nemen; ook als ik desgevraagd verklaar dat ik inmiddels op zoek ben naar een Noorse auto lijkt men nog niet overtuigd. Achteraf vermoed ik dat ze liever een grote drugsvangst hadden gedaan, met een Nederlandse auto die snel een klein weggetje op was gereden... Helaas kon ik hen hier niet in van dienst zijn. Overigens geeft de heldere nacht een prachtig uitzicht over het Norsjø..

Een echte Noor heeft een motorzaag... of drie...

donderdag 11 oktober
Sinds afgelopen maandag moeder Visser weer in Nederlandse -eigenlijk moet ik zeggen Duitse- richting vertrok, kan ik mij niet betrappen op een hoge actieradius in mijn vrije uren. Natuurlijk, ik heb gewerkt, maar twee late diensten op dinsdag en woensdag boden mij absoluut de ruimte tot het ontplooien van andere activiteiten. Het tegendeel is echter waar. Buiten het schrijven aan mijn blog ben ik vooral bezig geweest met het genieten van mijn herwonnen vrije ruimte.
Ook al is de vakantie gemakkelijker verlopen dan ik had verwacht(het blijft een 'utfordering' om een week met je moeder een relatief kleine ruimte te bewonen), ik merk dat ik de 'egen tid' weer hogelijk waardeer. Uitgeslapen heb ik niet echt, want het mooie weer wekte me elke ochtend rond een uur of half negen, maar lekker lezen is ook niet onaardig. Na het werk vandaag ben ik in het stralende weer nog even naar Seljord gereden; een collega van me zei dat hier vaak goedkope inruilauto's waren... wat is goedkoop... Het levert onderweg weer de mooiste vergezichten op...

Om niet geheel improductief deze werkdagen te besluiten, heb ik vanmiddag nog even snel een paar planken opgehangen in de bod(berging), bij de wasmachine. Kan ik toch nog wat resultaat aan mijn geliefde laten zien als ik haar morgen heb opgehaald...









vrijdag 12 oktober
Het weer is nog steeds mooi... dit lijkt vanzelfsprekend, want het weerspiegeld mijn gemoed op de dag dat ik Corrie van het vliegtuig moet/mag ophalen. Een leuk detail is dat ik Jaap op het vliegveld ontmoet, die twee vrienden van hetzelfde vliegtuig op moet halen; een van deze vrienden is ons beider oud-collega Harry, welke geen spat (b)lijkt veranderd.
Onderweg naar huis, maken we in de prachtige herfstkleuren nog even een uitstapje langs de kustweg, op zoek naar het aangegeven Geopark... de onvindbaarheid van dit laatste beïnvloedt ons plezier in deze kleine omweg niet... integendeel zelfs.
Eenmaal in Skien eten we eerst onze traditionele hamburger alvorens bij Jula(een soort Welkoop, maar dan meer gereedschappen) een motorzaag aan te schaffen. Kan ik binnenkort buiten aan de slag... stoer...


dinsdag 16 oktober
Het weekeinde verloopt uitermate rustig; Corrie baalt als een stekker, want ze is in het geheel niet fit... Dit weerhoudt haar er echter niet van om de houtvoorraad te reorganiseren; deze ligt onder de veranda en Corrie vind in het geheel niet ten onrechte dat dit in de winterse sneeuw bepaald onhandig is. Een een gekochte kruiwagen en een paar uur later is dit klaar.
Het voordeel van Corrie's beperkte fitheid in combinatie met de hierop volgende -overigens uitermate regenachtige, soms druilerige- dagen  is, dat we deze rustig aan ons voorbij kunnen laten glijden... en eerlijk gezegd geniet ik er zeer van dat Corrie er is, ook al zeg ik dit niet al te vaak hardop. Ik vind het opvallend dat, ondanks het feit dat we niet vaak samen zijn, de vanzelfsprekendheid van het samenzijn toch heel groot is. Dus we lezen wat, doen ons beider 'ding' en laten de dag de dag...

woensdag 17 oktober
De laatste dag samen(voorlopig, althans mag ik hopen)... Het is mooi weer dus we besluiten nog even tot een koffietur; via  enkele mooie binnenweggetjes komen we bij een mij inmiddels welbekende maar daardoor niet minder mooi gelegen picknickplaats aan. Het is niet heel warm, maar het zit er even goed.

Uiteindelijk gaan we later nog even terug naar Akkerhaugen, daar het vliegtuig pas om 21.00 uur vertrekt.
Ook al is de reis naar het vliegveld slechts 2 uur, we vertrekken om 17.00 uur die kant uit. Kunne we mooi nog ergens een hapje eten... echter eenmaal Skien voorbij is een lekkere Statoilburger niet aan de orde en blijken ook andere eetgelegenheden niet aan de orde. Op het vliegveld eten? Geen denken aan, dus koppig als we zijn(ja, niet alleen ik dus) gooien we het hoofd in de nek en eten dan maar niet...
Het afscheid lijkt gemakkelijker te gaan, ook al met het vooruitzicht dat ik over een paar weken weer in Nederland ben, maar op de terugweg merk ik het weer wel. Gelukkig moet ik me in de diepe duisternis op de kronkelweg 36 die mij huiswaarts leidt enorm goed concentreren, dus voor andere gedachten behalve keiharde muziek van Guns 'n Roses is weinig plaats... Ik ben thuis op het moment dat Corrie de landing naar Bremen heeft ingezet.

Rondreizen en thuisreis...

donderdag 4 oktober
Ook vandaag moest ik werken; in tegenstelling tot gisteren echter heb ik nu een late dienst. Een andere tegenstelling is, dat het weer wederom ten positieve is omgeslagen en de zon weer overvloedig schijnt... Dit heeft als voordeel dat moeders ook tijdens mijn afwezigheid even de gelegenheid te baat neemt om te gaan wandelen...

vrijdag 5 oktober
Vandaag was ik weer vrij, gelukkig hoefde ik maar twee dagen te werken... Gezien het stralende weer zijn we kort na de koffie maar even på tur gegaan.

Eerst via een binnenweg in Akkerhaugen -via de dorpsweg krijgen we prachtig zich op zowel een boome welke diep in de herfstkleuren zit als het meer- naar Bø toe, waar ik nog even een paar boodschappen moest doen(eerst even naar de bank, maar ook naar Bø Kommune omdat ik toch wel graag mijn juiste periodiek uitbetaald wil zien).
Vervolgens vlakbij de Bøelva(rivier de Bø) een prachtige picknickplek gevonden waar we de lunch hebben genuttigd.

Vanaf Bø daarna richting Lunde en Ulefoss, waar we even hebben stilgestaan bij de Vrangfossen. Hier kunnen de kanaalboten in vijf sluistrappen een behoorlijke hoogte overbruggen(volgens mijn inschatting zeker een meter of twintig). Op dit moment is het overigens vreselijk rustig; buiten ons is er niemand... heerlijk!
Vanaf de Vrangfossen duiken we Telemark verder in, om uiteindelijk via Skien en Vålebo weer thuis te komen...
Overigens zullen de herfstfoto's jullie misschien zo langzamerhand al de strot uitkomen; ik zelf kan er -sorry hiervoor- geen genoeg van krijgen. De herfst vorig jaar was veel natter en daardoor van een heel ander kaliber; dit is het eerste jaar dat ik een herfst in deze intensiteit beleef, ik wordt er af en toe lyrisch van...

zaterdag 6 oktober
Om de herfst nog eenmaal volledig tot ons te nemen(want morgen komt er waarschijnlijk meer bewolking) gaan we vandaag om 12.00 uur op weg voor een langere tur... Deze zou uiteindelijke een uur of zes, zeven in beslag nemen, maar zeer de moeite waard blijken!

De zon schijnt volop en we rijden via Bø, Garvikstrondi en Brunkeberg naar Dalen, waar de afdaling ons op fenomenale vergezichten trakteert; helaas is in deze regio al iets meer bewolking, maar de beleving van beelden en herfstkleuren is er niet minder om.

Vanaf Dalen gaan we binnendoor lang Vråliosen en Vrådal, om uiteindelijk via Grova binnendoor Kilen en Bø weer op te zoeken. Een ervaring rijker strijken we weer neer in Akkerhaugen...

zondag 7 oktober
Zondagsrust, overigens niet ingegeven door enige vorm van religieuze beleving, is vandaag het doel. Lekker aankloten in en om huis dus, al help ik nog wel een collega in Bø met het verhuizen van een grote kast...
We zijn in de ochtend uitgenodigd om vanmiddag om 17.00 uur op de koffie te komen bij mijn buren(tevens huisbaas). Waar moeke al om 16.40 in de startblokken staat, weet ik het vertrekmoment op te rekken tot 16.59 uur. Hierdoor komen we iets te laat, wat volgens de etiquette geheel juist is als je voor het eerst bij mensen over de vloer komt die je nog niet kent. Kom je te vroeg of exact op tijd, kan het zijn dat men nog niet geheel klaar is, kom je daarentegen net te laat, heeft men nog even de mogelijkheid om de puntjes op de i te zetten nietwaar?
Overigens is de middag gezelliger dan ik op voorhand had verwacht, er blijkt een breed scala van gezamenlijke gespreksonderwerpen voorhanden en ook de inwendige mens komt ruimschoots aan bod met koffie, verse appelsap, appeltaart van appels uit eigen boomgaard en een speciale wafelsoort naar Røros' recept. De foto echter blijkt geposeerder uitgevallen dan ik acht op had geslagen, jammer... Als we om half acht huiswaarts keren, is de duisternis aan het intreden, en dat levert op zich weer een prachtig plaatje op van het meer bij avond...

maandag 8 oktober
Vandaag moet er gevlogen worden, gelukkig in de letterlijke zin, want door het tijdige opstaan hebben we alle tijd om de snelweg te ontwijken: 'Weg van de snelweg' is ook vandaag weer het devies. Koffie mee, eten mee en on the road...

De te nemen binnenweg is vandaag de 32 langs Siljan, die ons richting Torp zal leiden, al moet daarvoor het vervolg wel via andersgenummerde wegen worden afgelegd. het weer is lekker, dus we vinden nog ergens een mooie picknickplaats aan het water...
Uiteraard zijn we ruim op tijd op het vliegveld; nadat moeders op de langzame(of is het bedachtzame) wijze de douane passeert die haar de hele week al kenmerkt, vertrek ik via de kortste weg weer huiswaarts. Hierbij vallen de prachtige verkleurde bergen op aan de snelweg tussen Larvik en Skien.
Helaas zijn foto's hier geen optie, wat overigens weer wel geldt voor de spiegel aan de zuidkant van het Norsjø(het meer waar ik, een kilometer of 40 verderop, ook aan woon). Eenmaal thuis geniet ik weer even van de rust en de stilte om me heen, welke ik toch een week lang heb ontbeerd...

Overweldigende kleuren

Zondag 30 september
De reis naar het noorden staat weer voor de deur; het wordt overigens geen lange eenzame reis, maar een reis waarbij ik vergezeld wordt door moeder Tjitske, die een week lang op bezoek komt. De wekker gaat al om tien voor zes, een tijd die ik normaal niet vrijwillig zou kiezen, ware het niet dat we worden geacht om rond en uur of twaalf, half een bij de boot in Kiel te zijn... De reis loopt voorspoedig en fileloos waardoor wij geheel boven verwachting al voor twaalf uur kunnen inchecken. Het boarden laat dan nog een uurtje op zich wachten...

Zo gauw we aan boord zijn nemen we een kijkje op het 'drijvende dorp', dat met 950 hutten en de nodige restaurants, winkels(een heuse promenade, speelhal en casino) ruimte biedt aan 2750 opvarenden en hun vervoer.

Uiteraard hebben we de bagage voor die tijd naar onze luxueuze hutten gebracht(eigen badkamer, tweepersoonsbed, uitzicht op zee terwijl ik voor inside hutten heb betaald). De hutten zijn op dek 10 naast elkaar gelegen.
's Avonds doen we ons nog even tegoed aan een hamburger met patat... 
Uiteraard bewonderen we de uitzichten vanaf de boot van de zonsondergang en de brug naar Sjælland(niet te verwarren met die naar Zweden).

maandag 1 oktober
We zijn niet te laat op om te ontbijten, maar moeders blijkt zich te hebben verslapen. Gelukkig is er na het ontbijt -maar voor mij hierdoor ook daarvoor- de gelegenheid om de aankomst in de Oslofjord uitgebreid op de gevoelige plaat te zetten; een uitdrukking die nog steeds prettig schrijft maar uitermate gedateerd is...

Oslo in zicht....

 

Buiten de mooie kustgezichten biedt de stad ons ook al een aanblik van de mogelijke herfstkleuren die ons verderop in Noorwegen te wachten staan; de groene aanblik van Oslo is op dit moment veelkleurig...

Na de geplande aankomst om tien uur, vertrekken we met een omweggetje naar Akkerhaugen; gezien het mooie weer en het surplus aan tijd gaan we al bij Slependen weg van de snelweg en duiken we zuidwaarts het Vestfold in. Hier hebben we de eerste kennismaking met de herfstkleuren voordat we bij Verket de veerboot naar Svelvik nemen.

Deze eerste herfstkleuren blijken slechts een voorbode van de kleurenpracht die ons later op de middag nog ten deel zou vallen:

dinsdag 2 oktober

Het is mooi weer, dus na een rustige start van  de dag(ik dag dat ik lang zou slapen, maar dat werd door moeke gewonnen) zijn we vanmiddag nog maar even på tur gegaan, een rondje in de buurt zeg maar. Langs de westkant van het Heddalsvatn, even een binnenweggetje genomen en een blik geworpen op de stavkirke van Heddal, niet de oudste maar wel de de grootste stavkirke van Noorwegen... 

Daarna via Bø en een binnenweggetje, waarbij de herfsttinten ons nog omarmen, begeven we ons weer huiswaarts naar Akkerhaugen, om nog even te genieten van de zon op de veranda, terwijl ma nog een wandelingetje maakt.

woensdag 3 oktober
Vandaag moet ik overdag werken; dit blijkt een perfecte planning daar het de gehele dag regent...