En weer maakt 2013 zijn naam waar...

zondag 27 januari
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de afgelopen dagen niet veel bijzonders heb gedaan; De dagen stonden vooral in het teken van lekker ontspannen samenzijn bij mijn geliefde... en dat is ook wat waard nietwaar? De enige irritatie kwam voort uit een bezoek aan mijn moeder, die bij vlagen haar vergeetachtigheid koppelt aan haar eigenwijsheid; ik moet dit vaker over mijn kant laten gaan, maar zaterdag lukte dat niet geheel en al...
Lag er vlak na mijn aankomst nog ijs -met de daaraan verbonden ijspret- in de sloten en sneeuw op de velden, in de  afgelopen nacht echter trad met reuzenschreden de dooi in. Niet alleen stegen de temperaturen fors, dit ging gepaard met enorme en langdurige regenbuien, waardoor zondagochtend eigenlijk alle sneeuw was verdwenen! Niet als sneeuw voor de zon dit keer...
Overigens heb ik ervoor gekozen om op de enige dag die voor mij mogelijk was GEEN tocht te schaatsen... Absurd genoeg waren tochten in de regio door bezoek vanuit de het hele land niet alleen overbezet(duizenden mensen met kinderen op smalle slootjes dus geen echte schaatsmogelijkheid), deze overbevolking zorgde ook voor enorme verkeersproblemen... Vervelend, want ik ben wel een liefhebber... 

maandag 28 januari
Overdag even mijn tas ingepakt, waarbij de vorige week ingekochte boodschappen een prominente plaats innemen. De rit naar Amsterdam gaat voortvarend, waardoor we bij IKEA Amsterdam een gratis kop koffie halen... Op dat moment zien we de weg aan de overkant dicht stromen en hopen dat deze tijdens Corrie's terugweg weer beter begaanbaar is; een hoop die uiteindelijk overigens ijdel blijkt te zijn... Het afscheid van elkaar verloopt gelukkig iets gemakkelijker dan dat van vorige keer, wat niet inhoud dat ik me tijdens de vlucht en de volgende dag nog wat triestig voel.
De vlucht verloopt soepel, en terwijl ik even voor 21.00 uur op vliegveld Gardermoen nog op mijn bagage wacht krijg ik een sms van Corrie dat ze bijna thuis is, ze heeft helaas lang in de file moeten staan.
De ophaaldienst van Dalen Parkering, die mij ook heeft weggebracht, is binnen 10 minuten ter plaatse en een handvol minuten later sta ik bij mijn auto...

Perfect...? Nee, dus! De voorspoed is niet wat het lijkt, want mijn auto wil niet starten... Uiteindelijk via de ANWB(hier ben ik per ongeluk nog lid van, dus het is mooi dat zij dit verder coördineren) de Noorse 'wegenwacht' ingeschakeld, deze is na ongeveer anderhalf uur ter plekke. Het is dan al weer na elf uur... Gelukkig kan ik wachten in de uitermate gezellige en sfeervolle wachtruimte, waar de spreekwoordelijke Noorse gezelligheid en gastvrijheid vanaf druipt(lees deze zin met een cynische ondertoon). Een kop koffie kan er nog niet eens af, en mijn telefoon is ook nog bijna leeg...

Als Falck Bilberging arriveert blijkt ook deze het -naar het schijnt vocht-probleem niet te kunnen oplossen, hij brengt de auto naar Gardermoen Bilservice; jammer want de auto leek een paar keer bijna aan te slaan...
Het is inmiddels ruim na middernacht, en ik regel maar een overnachting in het
Gardermoen Airport Hotel. Ik ben erg druk in mijn hoofd, kan in het geheel niet slapen, al moet dit uiteindelijk wel gelukt zijn na de laatste keer dat ik op de wekker keek(zo rond 04.00 uur).


dinsdag 29 januari
Ik ben relatief vroeg opgestaan; om half negen heb ik met de garage gebeld. Deze was echter nog niet met de auto begonnen waren nog niet met auto begonnen. Ze zouden hier snel mee beginnen en mij vervolgens bellen als de auto gereed was; ook de ANWB had toegezegd een vinger aan de pols te houden en mij de volgende ochtend te bellen.
Inmiddels is het half elf geweest en ik heb nog geen telefoon gehad; ontbeten heb ik overigens wel! Zat bij de prijs in, dus wat moet je, haha. Buiten woedt een behoorlijke sneeuwbui... Nu maar hopen dat de auto straks 'gewoon' rijdt... want ik moet wel werken vandaag! Ook ANWB belt niet terug ondanks toezeggingen, dus ik besluit dit zelf maar ter hand te nemen. De auto blijkt al een uurtje klaar, maar omdat de ANWB wel met hun heeft gebeld maar niet met mij ben ik niet op de hoogte... Als ik later Oslo weer ruimschoots(na meer dan een uur rijden) voorbij ben, meld de ANWB dat de auto klaar is... Goed hoor!
ik rijd niet meer naar huis, maar direct door naar het werk, waar ik iets over half drie een kop welverdiende koffie inschenk!
Ook in Norge heeft het in het weekeinde gedooid; de gevolgen daarvan voor mijn persoontje worden mij eerst in de avond geheel duidelijk; de laatste kilometer van de Liagrendvegen is veranderd in een ware ijsvlakte, waardoor ik halsbrekende toeren moet uithalen om veilig en zonder vallen thuis te komen!!! Maar het lukt, met dank aan de brodder(opzetspikes) onder mijn schoenen en het gebruik van de door de buren uitgeleende skistokken.
Overigens blijk ik wederom geen water te hebben...

woensdag 30 januari
Omdat ik vandaag vroege dienst had, was het douchen niet aan de orde, en ook tandenpoetsen zat er niet in(want ik had uiteraard ook nu nog geen water). Daardoor mijn spullen maar meegenomen naar het werk, waar ik overigens wat te laat aankwam door de gladheid onderweg naar de auto. Loop ik dit normaal in een minuut of tien, twaalf, nu deed ik hierover zeker 25 minuten. Gelukkig startte de auto direct; de reparatie lijkt goed geslaagd. 
Pas toen ik terugkwam van het werk bleek pas echt wat voor spiegel ik onderweg in alle voorzichtigheid mocht beklimmen; het donker had dit nog iets verbloemd, maar nu bleek dat mijn voorzichtigheid geenszins voorbarig was...
Glibberend, voorzichtig en met kleine pasjes bereik ik zonder problemen mijn huis.
Ongeveer een uurtje nadat ik de schakelaar heb aangezet(en dat doe ik natuurlijk direct als ik thuiskom) vloeit er weer water uit de kraan en neem ik een welverdiende douche...

De magische schakelaar...

donderdag 31 januari
De laatste dag van de maand is tevens de laatste van dit werkblok; mooi is, dat het rustig op het werk; ik heb de tijd om een puzzeltje te maken. Dit resulteert in een voor mij absoluut uniek ijkpunt: Ik los geheel zelfstandig mijn eerste Noorse puzzel op! Toegegeven, het niveau zal niet wonderbaarlijk zijn en de puzzel is niet al te groot, maar toch vind ik het voor mezelf een goede prestatie. Ik houd van kruiswoordraadsels en in Nederland gaan deze me vaak goed af, maar een nieuwe taal is toch iets anders. Ook heb ik samen met collega's van me laatst een grotere puzzel gemaakt, maar dat was samen... Maar ongetwijfeld kan ik hier even mee verder, en neem ik me voor een simpel kruiswoordraadselboek aan te schaffen.
's Avonds lekker voor de televisie gehangen, skypen zoals zo vaak en laat naar bed... Ook zoals zo vaak...

Krommunicatie... en goede hoop

zondag 20 januari
Gisteren een extra werkdag gehad, er was ziekte op het werk dus ik kon weer een paar uurtjes extra scoren; 's avonds aan het facebooken geweest. Het is leuk om plotseling oude bekende 'tegen te komen'en herinneringen op te halen.
Dit leidt overigens op de zondag tot een stevig intercommunicatief misverstand(Krommunicatie, zouden Koot en Bie zeggen), waardoor mijn vorige week geboekte verrassingsbezoek aan Nederland op de tocht komt te staan. Hierbij komt in sterke mate een belangrijke handicap van de afstand naar voren: Als door interpretatie zonder uitleg, weerwoord zo je wilt, emotie ontstaat, is goede communicatie afhankelijk van de wil(onwil?) van beide partijen om de aanwezige middelen(skype, e-mail, facebook, telefoon) hiervoor te gebruiken. Als dit eenzijdig wordt geweigerd, staat ook de ander machteloos... Zonder op details in te gaan, dit gebeurde dus bij ons...

maandag 21 januari
Vandaag op het werk aardig met mijn ziel onder mijn arm gelopen; gelukkig was het aardig druk en kon ik mooi met een paar bewoners 'på tur'(ritje maken naar de Lifjell, even naar de winkel). Op het moment dat ik weer thuis ben valt me wederom de aanwas van 'mijn' ijswand op. Gek, want het zou smeltwater zijn, maar het vriest al lange tijd tussen de 8 en de 20-25 graden!
Terwijl ik even op nu.nl kijk, valt me de beperktheid van Nederland weer even op: er is weer 5cm sneeuw gevallen in Nederland, en de NS voert direct een aangepaste winterdienstregeling in. Minder treinen... maar door de sneeuw zijn er toch juist meer reizigers? Niet te bevatten! En dat terwijl de Noorse Spoorwegen(NSB, sorry) juist aangeeft haar bestaansrecht te ontlenen aan de slechte weersomstandigheden, de zes maanden winter dus... Een geheel andere insteek dus. Dat wil niet zeggen dat er geen vertragingen zijn(afgelopen vrijdag viel er in het Nordland bijna een meter sneeuw, dat kan niet geheel zonder vertraging), maar de mentaliteit in dezen is gewoon anders, strijdbaarder. Maar ja, in Nederland zijn de belangen van NS en Prorail strijdig met elkaar, dus onwerkbaar... Om maar met de missie van de NS te spreken:
'Telkens meer reizigers, veilig, op tijd en comfortabel te vervoeren via aantrekkelijke stations, dat is de missie van NS. Ons uitgangspunt is de reis van de klant. Klanttevredenheid is van groot belang voor NS. Onze ambitie is het om de waardering elk jaar te laten stijgen.'
Jaja... Ik blader op het net even door en lees over het Fyra-debacle, terwijl ik nog even de NS-missie verwerk. Narcistische Spoorwegen...
Gelukkig ben ik 's avonds weer on speaking terms met Corrie, zodat er zaken uitgepraat worden. Gelukkig maar; de verrassing van het bezoek -dat overigens wel doorgaat- is er helaas wel af. Jammer...

dinsdag 22 januari
Vanochtend, voor mijn werk, heb ik mijn tas en alle spullen willen klaarleggen; uiteraard is dat maar deels(het kleinste deel) gelukt. Het gevolg is dat ik dit na mijn late dienst nog moet doen. Als ik terugrijdt naar huis krijg ik halverwege, bij Gvarv, een aandrang welke in het verloop van mijn reis enorm in omvang toeneemt. Door lichaamshouding en -beheersing in combinatie met concentratie weet ik de aandrang te beperken en zelfs licht terug te dringen. Op het moment dat ik de auto uitstap en aan de slotafstand van 700 meter wandelen begin, keert deze echter weer in volle omvang toe om hier bij elke genomen stap een vergrotende trap aan toe te voegen. ik realiseer me halverwege dat de situatie een onhoudbare is, en begeef mij in een kleine sneeuwvlakte naast de weg. Enkele meters verderop doe ik mijn jas uit en gooi deze met tas en al op de grond, naast mijn wanten. Terwijl mijn jeans op de knieën blijven hangen werp ik vanuit een licht gebogen houding met onvermoede kracht een bruin, dampend projectiel een halve meter achter mij in de licht bevroren sneeuw. Nabijgelegen sneeuw gebruik ik ook om het geheel van een behoorlijke reinigingsbeurt te voorzien, waarna ik mijn handen schoonwas met de omliggende sneeuw. De sensatie van de defaecale verlossing, gekoppeld aan de herkenbare gloeihanden welke elk kind zich herinnert na het maken van een sneeuwpop of een sneeuwballengevecht, maakt dat ik -eenmaal weer geheel gekleed- met een zielsgelukkig gevoel huiswaarts keer.
Ik ben nu daadwerkelijk een man van de natuur...

woensdag 23 januari
Natuurlijk was het gisteravond laat, want na mijn moment van gelukzaligheid moest ik nog mijn tas pakken voor mijn Nederlandreis. Een korte nacht en een korte werkdag later -ondanks de onderbezetting vandaag krijg ik van mijn collega's groen licht om tijdig naar mijn vlucht te rijden- vertrek ik rond 14.00 uur vanuit Bø via de kortste weg naar Notodden, daarmee de gladheid van die weg onderschattend. Ook hier is soms de langste route de snelste weg... Wel een mooie route trouwens.

De rit verloopt in principe vlot, al blijkt uiteindelijk de file in Oslo minder tijd te nemen dat het zich eerst laat aanzien. Rond half zes ben ik bij Gardermoen, op het terrein van Dalen Parkering. Zeven uur vlieg ik...
Corrie haalt me op vanaf de vertrekhal, en we rijden direct naar 'onze' chinees in Hoofddorp(Jasmijn). Het is inmiddels na negen uur en we hebben flink trek; gelukkig is de keuken nog open. 

Van slippertje tot levensgrote uitglijder

zondag 13 januari
Afgelopen donderdag ben ik weer begonnen met werken; een late dienst -welke ik begon met een zonnige wandeling naar de auto- was mijn deel. Mede hierdoor, en door het feit dat ik de afgelopen dagen dagelijks van 10.00 tot 21.00 aan de bak moest(ik werkte dus in vier dagen meer dan 40 uur) kom ik -eenmaal weer thuis- niet veel verder dan schaatsen kijken en op de bank hangen...
Zaterdagochtend, terwijl ik naar de auto loop, geniet ik wederom zeer van de ochtendzon welke de bij Bø gelegen Lifjell beschijnt. Het is een foto die ik wel vaker maak, mijn excuses hiervoor.

Overigens doet dit de waarheid wel enigszins geweld aan, want het huishouden, hoe beperkt ook, draait ook door... Maar eten koken hoef ik niet. Het voordeel namelijk van deze diensten is, dat ik na het klaarmaken van een overwegend licht ontbijt dat ik onderweg naar mijn werk verorber, op het werk de rest van de maaltijden en de nodige koffie krijg voorgeschoteld, al moet ik dit deels ook zelf klaarmaken.

maandag 14 januari
Ik heb vandaag een vrije dag!! Top hoor... Natuurlijk ben ik net een week vrij geweest, maar heb deze in Nederland genoten(met de nadruk op het laatste woord, dat dan weer wel natuurlijk). Een dag in huis omklooien is dan ook wel weer even lekker...
ik sta op 10 uur fris naast mijn bed, drink een kopje koffie, ontbijtkoek erbij, doe het aanrecht, ruim de vaatwasser uit, stofzuig en dweil de benedenverdieping en maak de badkamer schoon. Om vijf over tien ga ik met een boek en mijn tweede kop koffie op de ban zitten en buiten lezen en computeren doe ik de hele dag niets meer.
Ik heb gisteren besloten om -rampen daargelaten- op maandag en dinsdag geen televisie meer te kijken en ook de opnameapparatuur blijft uit. Lekker, gewoon iets anders doen. Het mooie is niet alleen dat het kastje uit staat, maar het geeft me ook meer concentratie bij andere dingen die ik doe; ik wordt niet meer afgeleid... Overigens heb ik deze perioden wel vaker gehad, maar tevens versloerde dit vaak weer; dit keer probeer ik standvastig te zijn!

dinsdag 15 januari
Hoe zat het ook alweer? De meeste auto-ongelukken gebeuren doordat de chauffeur even aan de auto zit te prutsen? Ongetwijfeld wordt dit met rasse schreden ingehaald door het sms-en tijdens het autorijden, maar de eerste was op uitermate komische wijze de oorzaak dat ik met de auto in een sneeuwgreppel terecht kwam. Even de exacte toedracht: Ik startte de auto op de parkeerplaats, en terwijl ik de Liagrendveg opdraai zet ik nog even de radio op de juiste zender; dat ik hierdoor een fractie te laat mijn stuur naar links draai om de auto recht te zetten merk ik aan het wegzakken van mijn rechter voorwiel. Ik stop de auto onmiddellijk en beoordeel direct mijn situatie als onmogelijk.
Uiteraard ben ik -altijd in voor een wandeling in de middagzon- op zoek gegaan naar mijn buurman, die ik -met trekker  en zo ver mogelijk naar achteren, ver voorbij mijn huis- tegenkom... Behulpzaam als altijd rijdt hij direct met mij naar de plaats des onheils en trekt mij met behulp van mijn eigen sleepkabel vlot, waarna ik direct werkwaarts ga.
Eenmaal terug van mijn werk lees ik nog even de krant en skype met mijn geliefde, alvorens ik mijn tanden denk te poetsen. Dit lukt overigens alleen maar omdat ik nog wat water in de waterkoker heb staan; de leidingen blijken verstoken van toevoer van het zo noodzakelijke transparante vocht. Wellicht ligt bevriezing ten gevolge van een week lang 20 tot 28 graden vorst hieraan ten grondslag... Maar lastig is het wel! 

woensdag 16 januari
Voor de tweede achtereenvolgende heb ik onrustig dan wel slecht dan wel amper geslapen, nog steeds ten gevolge van pijnlijke ribben...  Uiteraard heb ik nog steeds geen water en neem dus mijn pillen maar weer met Fanta in. Het laatste water gebruik ik voor het poetsen der tanden... Hierna begeef ik mij eerst naar de buren om hen deelgenoot te maken van mijn ongemak; belangrijk hierin is uiteraard dat mijn buurman ook mijn huisbaas is. Deze belooft hier vandaag iets aan te zullen doen.
Als ik 's middags terugkom van mijn werk loopt het water weer; later komt mijn buurman langs om mij te vertellen hoe ik dit kan aanpassen; er zit naast de meterkast een schakelaar met drie standen, de belangrijkste om te onthouden is de stand DRIFT, die de warmteleiding in de watertoevoer aanzet. Resultaat: ontdooiing van het bevroren water en een tevreden huurder. Daarnaast zijn er nog een paar trucjes, zoals het laten lopen van een minutieus straaltje water als je langere tijd geen water gebruikt. Ik omarm de info, in de wetenschap dat ik deze vast binnenkort nog weer eens nodig heb. 

donderdag 17 januari
Nachtrust? Wie wil dat nog! Volledig uit de tijd, zo lijkt me! Het woelen en wakker liggen is de nieuwe trend, en ik volg deze al drie nachten!!! Goed he...
Derfor er jeg ikke helt i form; ik ben niet echt helemaal ziek, maar wat futloos, dus ik ga wel naar het werk. Achteraf blijkt ook daar de futloosheid de overhand te hebben, waardoor ik -zo gauw het werk het toelaat, zo om een uur of half twee- me iets vroeger en volledig 'gammel'(op z'n Fries, niet op z'n Noors) huiswaarts keer. Beetje luieren en vroeg naar bed...

vrijdag 18 januari
Ik zowaar alweer een vrije dag, het moet geen gewoonte worden haha !!! Ik heb een echte luierdag(niet te verwarren met een dag in de luiers) en breng mijn dag door met een boek, een film en de opname van het eerste deel van het Armstrong-interview. Ik deel de later geformuleerde mening van de kritische kijkers: Een (wellicht door Lance zelf) geregisseerd en gespeeld interview met als doel de controle volledig bij de zondaar zelf te houden. Geen enkele clementie van mijn kant, wat mij betreft is de zak schuldig op alle fronten. Wat niet de schuld van andere wielrenners minimaliseert trouwens, want daar begint het nu op te lijken. De schuld ligt al decennia bij de hele wielerwereld; vervelend is, dat alleen de renners de schuld/straf krijgen.
Overigens onderga ik vandaag een vette domper, want ik krijg aan het einde van de middag een mail dat mijn aanvraag voor het miljøterapeut-schap voorlopig is afgekeurd... Ik moet eerst mijn opleiding laten goedkeuren... Dit is niet hetzelfde als mijn autorisatie voor verpleegkundige, maar de erkenning dat ik een relevante opleiding heb gedaan... Weer moet ik hier zelf achteraan, niets gaat op zijn gemak bij een organisatie met de beeldende naam Nokut. Wordt vervolgd...

Auto verkocht...

zondag 6 januari
Buiten een paar kleine dingetjes, zoals het doen van een paar boodschappen, hebben we gisteren niet echt heel veel gedaan. Misschien met onbewust de gedachte in het achterhoofd dat, wat je niet doet, ook niet fout kan gaan... Als je de eerdere berichten van dit jaar hebt gelezen weet je ongetwijfeld wat ik hiermee bedoel. Corrie was druk bezig met haar opleiding, en ik ben met mijn stripboeken bezig geweest.
Vandaag zette dat zich rustig voort, met dat verschil dat de koper van de auto langskwam... Uiteindelijk bedong deze op grond van een paar duidelijk aanwijsbare gebreken en het ontbreken van een recente APK-goedkeuring een nog lagere prijs; het kostte ons erg veel moeite om hiermee akkoord te gaan maar je moet wat... Slechts een fractie rijker en een illusie armer gaf dit toch enige rust. De auto vertrok blinkend met de nieuwe eigenaar...

maandag 7 januari
Zoals zo vaak als ik in Leeuwarden ben, heb ik vandaag een tour de Leeuwarden; er staan diverse familiebezoekjes en -boodschapjes op het programma. Dit begint al in de ochtend bij mijn oude moeke, waar ik na de koffie zelfs nog even blijf eten(tussendoor wel even naar de Makro geweest). Vervolgens ga ik naar de ANWB, als tussenpost voor mijn bezoekjes aan Dennis(ik zou zijn tafelpoten nog monteren) en zijn bijna-buurman Edwin(die een aantal spullen had geleend voor zijn verjaardag). Vervolgens haal ik een paar stoelen op bij Jildou, welke ik via Corrie bij haar collega Peter heb gekocht om in Norge te gebruiken. Mooi design stoeltje...
Vervolgens spring ik in het diepe en bezoek onverwacht zoon Jelle in zijn nieuwe appartementje; hij zoekt uit zichzelf nooit contact dus doe ik het maar weer...
Uiteindelijk ben ik net te laat terug voor het eten, of net op tijd; Corrie en Sanne zijn al begonnen, maar het eten is nog warm.

woensdag 9 januari
Gisteren heb ik vooral wat boodschappen gedaan om mee te nemen naar Noorwegen. Ik reis voor het eerst terug met SAS, maar mag daarbij gratis een koffer meenemen van 23 kilo... Volladen dus maar. Ryanair prijst zichzelf een beetje uit de markt; niet alleen is het boeken naar Bremen op dit moment niet mogelijk doordat de site geen toegang verleent, maar ook de aanwijzing dat piloten onder druk worden gezet en onderbetaald zijn motiveert me niet echt... Ik kies daarom dus nu sneller voor de iets duurdere Norwegian en SAS, waarbij de laatste voor de terugweg de voorkeur geniet in verband met het eerder genoemde bagageverhaal.
Corrie brengt me weg; het afscheid op het vliegveld is weer hartverscheurend, zoals wel vaker, vooral als we langere tijd in harmonie samen zijn geweest. En laat dit nu precies het geval zijn... De gratis voorzieningen -krant en koffie- doen aan het afscheid niets af...
Als ik via een treinreis waarbij ik(door schier onwetendheid en tijdsdruk) de boemel neem in plaats van de intercity bij Jaap en Renate een kop koffie 'for the road' en de auto ophaal, begeef ik me rond 23.00 uur huiswaarts. Nadat ik eerst al omgeleid wordt tussen Drammen en Hokksund, wordt ik in Kongsberg aangehouden door de politie. Dit blijkt niet te zijn omdat mijn linkerremlicht het niet doet, noch omdat mijn rechterdimlicht voorzijde het een tijdje geleden begaf; dit is een soort Noorse ziekte waar vele auto's aan blijken te lijden. De uitermate vriendelijke, geïnteresseerde en voorkomende juut is alleen maar geïnteresseerd in mijn beweegredenen om zo laat nog op pad te zijn; overigens neemt hij vlot genoegen met mijn naar waarheid afgelegde verklaring, waarna ik mij wederom huiswaarts begeef.
Na het parkeren van de auto wandel ik huiswaarts door de heldere, door de weerschijn van de maan verlichte nacht en constateer dat het laagje sneeuw(ongeveer 5 centimeter) welke vannacht is gevallen voldoende was om veilig over de ijslaag te lopen...