Krommunicatie... en goede hoop

zondag 20 januari
Gisteren een extra werkdag gehad, er was ziekte op het werk dus ik kon weer een paar uurtjes extra scoren; 's avonds aan het facebooken geweest. Het is leuk om plotseling oude bekende 'tegen te komen'en herinneringen op te halen.
Dit leidt overigens op de zondag tot een stevig intercommunicatief misverstand(Krommunicatie, zouden Koot en Bie zeggen), waardoor mijn vorige week geboekte verrassingsbezoek aan Nederland op de tocht komt te staan. Hierbij komt in sterke mate een belangrijke handicap van de afstand naar voren: Als door interpretatie zonder uitleg, weerwoord zo je wilt, emotie ontstaat, is goede communicatie afhankelijk van de wil(onwil?) van beide partijen om de aanwezige middelen(skype, e-mail, facebook, telefoon) hiervoor te gebruiken. Als dit eenzijdig wordt geweigerd, staat ook de ander machteloos... Zonder op details in te gaan, dit gebeurde dus bij ons...

maandag 21 januari
Vandaag op het werk aardig met mijn ziel onder mijn arm gelopen; gelukkig was het aardig druk en kon ik mooi met een paar bewoners 'på tur'(ritje maken naar de Lifjell, even naar de winkel). Op het moment dat ik weer thuis ben valt me wederom de aanwas van 'mijn' ijswand op. Gek, want het zou smeltwater zijn, maar het vriest al lange tijd tussen de 8 en de 20-25 graden!
Terwijl ik even op nu.nl kijk, valt me de beperktheid van Nederland weer even op: er is weer 5cm sneeuw gevallen in Nederland, en de NS voert direct een aangepaste winterdienstregeling in. Minder treinen... maar door de sneeuw zijn er toch juist meer reizigers? Niet te bevatten! En dat terwijl de Noorse Spoorwegen(NSB, sorry) juist aangeeft haar bestaansrecht te ontlenen aan de slechte weersomstandigheden, de zes maanden winter dus... Een geheel andere insteek dus. Dat wil niet zeggen dat er geen vertragingen zijn(afgelopen vrijdag viel er in het Nordland bijna een meter sneeuw, dat kan niet geheel zonder vertraging), maar de mentaliteit in dezen is gewoon anders, strijdbaarder. Maar ja, in Nederland zijn de belangen van NS en Prorail strijdig met elkaar, dus onwerkbaar... Om maar met de missie van de NS te spreken:
'Telkens meer reizigers, veilig, op tijd en comfortabel te vervoeren via aantrekkelijke stations, dat is de missie van NS. Ons uitgangspunt is de reis van de klant. Klanttevredenheid is van groot belang voor NS. Onze ambitie is het om de waardering elk jaar te laten stijgen.'
Jaja... Ik blader op het net even door en lees over het Fyra-debacle, terwijl ik nog even de NS-missie verwerk. Narcistische Spoorwegen...
Gelukkig ben ik 's avonds weer on speaking terms met Corrie, zodat er zaken uitgepraat worden. Gelukkig maar; de verrassing van het bezoek -dat overigens wel doorgaat- is er helaas wel af. Jammer...

dinsdag 22 januari
Vanochtend, voor mijn werk, heb ik mijn tas en alle spullen willen klaarleggen; uiteraard is dat maar deels(het kleinste deel) gelukt. Het gevolg is dat ik dit na mijn late dienst nog moet doen. Als ik terugrijdt naar huis krijg ik halverwege, bij Gvarv, een aandrang welke in het verloop van mijn reis enorm in omvang toeneemt. Door lichaamshouding en -beheersing in combinatie met concentratie weet ik de aandrang te beperken en zelfs licht terug te dringen. Op het moment dat ik de auto uitstap en aan de slotafstand van 700 meter wandelen begin, keert deze echter weer in volle omvang toe om hier bij elke genomen stap een vergrotende trap aan toe te voegen. ik realiseer me halverwege dat de situatie een onhoudbare is, en begeef mij in een kleine sneeuwvlakte naast de weg. Enkele meters verderop doe ik mijn jas uit en gooi deze met tas en al op de grond, naast mijn wanten. Terwijl mijn jeans op de knieën blijven hangen werp ik vanuit een licht gebogen houding met onvermoede kracht een bruin, dampend projectiel een halve meter achter mij in de licht bevroren sneeuw. Nabijgelegen sneeuw gebruik ik ook om het geheel van een behoorlijke reinigingsbeurt te voorzien, waarna ik mijn handen schoonwas met de omliggende sneeuw. De sensatie van de defaecale verlossing, gekoppeld aan de herkenbare gloeihanden welke elk kind zich herinnert na het maken van een sneeuwpop of een sneeuwballengevecht, maakt dat ik -eenmaal weer geheel gekleed- met een zielsgelukkig gevoel huiswaarts keer.
Ik ben nu daadwerkelijk een man van de natuur...

woensdag 23 januari
Natuurlijk was het gisteravond laat, want na mijn moment van gelukzaligheid moest ik nog mijn tas pakken voor mijn Nederlandreis. Een korte nacht en een korte werkdag later -ondanks de onderbezetting vandaag krijg ik van mijn collega's groen licht om tijdig naar mijn vlucht te rijden- vertrek ik rond 14.00 uur vanuit Bø via de kortste weg naar Notodden, daarmee de gladheid van die weg onderschattend. Ook hier is soms de langste route de snelste weg... Wel een mooie route trouwens.

De rit verloopt in principe vlot, al blijkt uiteindelijk de file in Oslo minder tijd te nemen dat het zich eerst laat aanzien. Rond half zes ben ik bij Gardermoen, op het terrein van Dalen Parkering. Zeven uur vlieg ik...
Corrie haalt me op vanaf de vertrekhal, en we rijden direct naar 'onze' chinees in Hoofddorp(Jasmijn). Het is inmiddels na negen uur en we hebben flink trek; gelukkig is de keuken nog open.