Van Kerst tot Oudjaarsavond... Romjul

donderdag 27 december
Ietsje vroeger gestopt met werken, moest even voor medicijnen naar Gvarv en zou vanmiddag met de al gereserveerde trein naar Oslo, slapen bij Jaap en morgenochtend naar Bagn om de groene volvo op te halen... Belt goddomme de garage een kwartier voor mijn vertrek dat de auto niet klaar is!! Ik ben flink kwaad geworden en heb mijn verontwaardiging niet onder stoelen of banken gestoken... We moeten hier woensdag mee terug naar Nederland!!!
Jaap maar even een sms gestuurd, dat ik niet in Askerhaug slaap vandaag... Het is mooi weer dus ik maak -wellicht ten overvloede- nog maar eens wat foto's... sorry.

vrijdag 28 december
Via een paar winkels ben ik naar naar Jaap gereden. Ik ontmoette bij de Europris een Friese vader met zijn zoontje; woonde nog maar kort met zijn gezin in Noorwegen... Leuk staan praten, aardige mensen lijkt me zo toe. Uiteraard was ik veel te laat bij Jaap, niet in de laatste plaats omdat ik noodgedwongen een deel van de route dubbel heb moeten afleggen... Maar het in bezit hebben van mijn 'lommebok'(beurs) is wel van zodanig belang dat ik dat er voor over had.
Na wat bijkletsen en de noodzakelijke consumptie van een pizza(ik hoorde op de Noorse radio dat de pizza in de VS als groente is uitgeroepen door de hoeveelheid tomatensaus hierop, dus ik heb gezond gegeten) ben ik om 22.00 uur aan mijn finale- en absolute hoofddoel begonnen: Het ophalen van mijn geliefde vanaf vliegveld Gardermoen. Enigszins tegengewerkt door de weergoden, die een heftige sneeuwbui deden neerdalen op de gelukkig met spikes uitgeruste Passat, was ik precies op tijd om Corrie de poorten door te zien komen. Dat we door het weer pas om 3.00 uur thuis waren mocht de pret niet drukken...

maandag 31 december
Heerlijk, zo die afgelopen dagen samen in huis, een beetje ons eigen ding doen, de top 2000 op de televisie; heerlijk, smoek, koselig!!!
Zaterdag is de dooi van het ene moment op het andere ingezet; 's middags was het nog -3 graden, 's avonds een uur of tien ineens zes graden boven nul(6 varmgrader)!!

Gevolg is dat de bovenlaag van de sneeuw snel wegsmelt of inzakt, terwijl de oprit snotterglad wordt. dat laatste ondervond ik zelf, toen ik voor de heerlijk door Corrie gebakken oliebollen wat poedersuiker bij de buren wilde lenen... het was levensgevaarlijk, want natuurlijk enorm steil!!! Gelukkig ben ik heelhuids teruggekomen, om van de relaxte Oudejaarsavond te genieten...

Kerst en zo...

vrijdag 14 december
Vanochtend om tien uur begonnen, het begin van een relatief lange dag werk en plezier. Het werk was redelijk rustig, maar om 21.00 uur ben ik vertrokken naar het Julebord, dat door collega's van Psykisk Helse was georganiseerd; gewoon bij een collega thuis, samen gekookt... Daardoor een heel ander karakter dan dat van vorig jaar(van mijn vorige baas, waar ik voor 450 kronen(bijna 60 euro) met een voor mij schier onbekende groep kon eten, ook niet gedaan dus), waar naast een aantal traditionele gerechten(ribber, pinekjøt en fårikål) vooral gezelligheid en spelletjes op het programma stond. En drank natuurlijk...

Eten, drinken, kletsen en de onvermijdelijke karaoke...


Gevolg van dat laatste was, dat ik een paar mensen even terugbracht naar Bø, waar bleek dat de er een paar in het centrum woonden, terwijl er ook een collega ver buiten Bø woonde, en we diens woning door sneeuwstorm en gladheid slechts tot op een paar honderd meter konden naderen. In de duisternis en sneeuwstorm een paar honderd meter achteruit op een mij onbekende weg; een avontuur haha... Uiteindelijk ben ik tegen half vijf in de ochtend thuis en slaap niet lang daarna... 

zaterdag 15 december
Half negen naast mijn bed; er moet weer gewerkt worden!!! Ik start wel vrij fit, maar kak na een uur of acht wel een beetje in... en dan moet ik nog drie!!! Maar zoals mijn collega het niet onterecht verwoordt: Held om natten, held om dagen...('s nachts een held, dan ook overdag een held). Daarnaast houdt het genieten van de mooie uitzichten(ook tijdens het werk) me makkelijk op de been.

Ik zorg er wel voor dat ik niet al te laat op bed lig; dat neem ik me althans voor, maar het lukt niet geheel. Overigens leer ik weer iets nieuws van dezelfde collega: Ik woon op nummer 371, dit betekent niet dat ik huis nummer 371 ben, maar dat ik 3710 meter van de hoofdweg woon... mooi systeem!

woensdag 19 december
De twee afgelopen dagen was ik vrij, maar ben ik bezig geweest met het invulling geven aan een site. Ik verkoop de door mij verzamelde stripboeken en ben daarvoor een webwinkel begonnen... Dit slurpte mijn dagen en nachten op...
Als ik vandaag naar mijn werk wil, kom ik bij mijn auto en blijkt deze dichtgevroren te zijn. Ik probeer van alles, maar het mag niet baten, tot ik erachter kom dat mijn rechter achterportier niet goed is afgesloten. Ik klauter daarop via de achterbank op mijn stoel; dit is geen probleem, ik bezit gelukkig een aangeboren lenigheid die mij in de gelegenheid stelt dit binnen een kwartier voor elkaar te krijgen haha. Ik start de auto in een keer, en nadat ik ben terug geklauterd en mijn jas, tas(met telefoon) en trui op de achterbank heb gelegd, begin ik met het schoonmaken van de ruiten. Echter... ik blijk in een vlaag van verstandsverbijstering het achterportier dicht te hebben gedaan, en ook dit blijkt nu in het slot te zijn gevallen... Daar sta ik, in een de middagzon, in mijn t-shirt, met een stationair draaiende doch afgesloten auto...
Ik besluit tot actie over te gaan: Ik loop terug naar huis, leen onderweg even de ladder van de buren, breek via het balkon(is altijd open) bij mezelf in, zoek mijn Nederlandse telefoon om het werk te bellen dat ik later kom, pak een trui en de reservesleutel van de auto en begeef mij wederom op weg.
Teruggekomen open ik de inmiddels volledig opgewarmde en dientengevolge geheel ontdooide auto met gemak en bereik ik mijn werk met een vertraging van slechts een half uur... pfff

vrijdag 21 december
Gisteren gewerkt; ik had nog een afspraak over een praktijkstage, maar dit kwam er om onduidelijke redenen niet van.
Vandaag 6.30 uur uit bed, geconstateerd dat de wereld nog niet is vergaan; ik verwachtte eerst dat dit dan wel na mijn werk zou gebeuren(kan natuurlijk beter daarvoor, maar ja, my kinda luck). Tegen twaalf uur 's nachts toch maar kerstgroeten verstuurd, er van uitgaand dat de wereld blijft...
Terwijl ik mijn e-mail check lees ik dat er wellicht in januari wordt vergaderd over een mogelijk miljøterapeutschap. Zou een forse loonsverbetering betekenen...

maandag 24 december
Uitgangspunt was, dat ik de afgelopen dagen een extra dienst van 7 uur zou draaien; door ziekte heb ik dit weekeinde 16 uur extra gewerkt! Gevolg is een blok van 9 diensten op rij(tot en met 27 december).
Voor vanavond ben ik door mijn buren uitgenodigd voor Julaftenkaffe(kerstavondkoffie). De Noren zijn erg traditioneel in dit soort vieringen, hebben ook een speciale eettraditie op Kerstavond, veel meer dan wij. Ik was dus alleen uitgenodigd voor het vervolg op de maaltijd, de koffie 's avonds. Het was toch weer gezellig, we hebben altijd wel gespreksstof; ik kreeg zelfs nog een kerstcadeau...
Een boek over Tvedestrand, een plaats aan de kust van Telemark; geboorteplaats van buurvrouw Tora en tevens een havenplaats waar in vroeger tijden veel Noors hout naar Nederland werd verscheept(mogelijk ook de palen waarop Amsterdam is gebouwd, volgens de buurman, al heb ik enige scepsis in deze). Maar een leuk gebaar; gelukkig was ook ik niet met lege handen gekomen... een kort daarvoor zelfgebakken cake was hun deel...

woensdag 26 december
Nadat ik gisteravond na mijn late dienst terugkom op de Liagrendvegen, tijdens de nachtwandeling die volgt op het parkeren van de auto word ik overweldigd door de combinatie van stilte en de weerschijn van de maan. De enige geluiden die ik ervaar worden veroorzaakt door de beweging die ik zelf maak, vooral het knisperen van de licht bevroren sneeuw onder mijn voeten...
Daardoor besluit ik vandaag mijn fototoestelletje niet te vergeten en een mooie witte-kerstreportage te maken voor ik naar mijn werk ga...

Het werkt niet demotiverend, als je door deze omgeving naar het werk mag lopen... echt niet!!! En iwe kan zeggen dat-ie zo'n parkeerplaats heeft?

Column 2: Dit mag nooit weer gebeuren...!

Dit mag nooit weer gebeuren...!

Een week na de fatale mishandeling van grensrechter Richard Nieuwenhuizen is de verontwaardiging onder het merendeel van de bevolking nog steeds groot. Opvallend is, dat door een groot deel van de mensen die commentaar angstvallig wordt geprobeerd om de oorzaak bij een bepaalde minderheidsgroepering weg te houden; begrijpelijk, maar het lijkt vechten tegen de bierkaai, ook al gezien het feit dat door Jakhals Erik geïnterviewde schoolgenoten eigenlijk nog meer olie op het vuur gooien...Maar eigenlijk alle verdere groepen die hierbij worden betrokken -politici, sportbestuurders, presentatoren, psychologen, analytici en wie nog maar meer- zijn het er als één man over eens:

Dit mag nooit weer gebeuren...!

De vraag is, in hoeverre dit een holle kreet is van bestuurders welke weten dat dit een verontwaardiging is die van hen verwacht wordt; daarmee zeg ik niet dat de verontwaardiging gespeeld is, absoluut niet. Ieder weldenkend mens voelt diezelfde emotie... Wat ik in twijfel trek is, dat de maatregelen die getroffen zullen worden de actualiteit zullen overleven; over een paar weken is het nieuws voorbij en verdwijnt meestal de noodzaak voor het uitvoeren van de striktere maatregelen... De afspraken uit het topberaad van afgelopen maandag -die niet meer bleken te zijn dan het aantrekken en beter controleren van bestaande afspraken, er was niets nieuws onder de zon- zijn gezien het hiervoor genoemde dus al eerder in het slop geraakt. Waarom ze nu wel zouden werken is mij een raadsel, de minister noch de KNVB heeft me dit duidelijk kunnen maken. Jullie merken het, ik zie dit zwart in... En met reden! Want er zijn wel vaker ernstige incidenten op en rond de velden gesignaleerd; de ingrepen daarna zijn niet voldoende gebleken. Ik herinner mij een schandalige voetbalovertreding op Go Aheadvoetballer Niels Kokmeijer, die na jaren revalideren nog slechts moeizaam loopt... De dader  krijgt een schorsing van -naar ik meen- 10 of 12 wedstrijden en voetbalt acht jaar later nog steeds. Vorige week speelde hij met zijn kampioensploeg Helsingborg een uitstekende wedstrijd tegen FC Twente... Een levenslange schorsing was meer op zijn plaats geweest.

'Dit mag nooit weer gebeuren...!'  is een quote die bij mij onlosmakelijke herinneringen oproept aan de oneindige gevallen zinloos geweld in de samenleving, die voor mij persoonlijk -onterecht, want het gaat veel verder terug- begonnen bij de moord op Meindert Tjoelker... een paar op een rij:

13.09.1997 Meindert Tjoelker wordt doodgeslagen en -geschopt nadat hij een aantal vandalen, die fietsen in de Nieuwstad gooiden, tot de orde riep.

03.08.1999 Joep den Mulder wordt om onbekende reden doodgeslagen.

07.01.2000 Daniel van Cothem wordt om onbekende reden doodgeslagen.

24.10.2002 René Steegman spreekt mensen aan op het lastig vallen van een oude vrouw en wordt doodgeslagen en -geschopt.

24.09.2004 Manuel Fetter wordt in de Grote Hoogstraat vermoord nadat hij een opmerking maakt over het kapot gooien van een bierflesje...

Dit is maar een greep uit de ruim 50 gevallen welke ik op wikipedia tegenkwam, van 1974 tot nu. Het absurde aan deze situaties is, dat het mezelf had kunnen overkomen, en iedereen die zijn mond niet dicht houdt...

'Dit mag nooit weer gebeuren...!'. Maar het gebeurt wel, ondanks ingrijpen van de politiek, of dankzij het niet ingrijpen van dezelfde politiek... Het is al te vaak een wellicht oprechte, maar holle kreet gebleken... Ik zal mij benieuwen...

Sneeuw en bezinning

donderdag 5 december
Dacht ik me daar vandaag een vervolgafspraak te hebben gemaakt aangaande mijn mogelijke praktijkstage in het ziekenhuis in Bø; op de een of andere wijze ben ik de enige geweest die dit bedacht en bleek de opkomst een beetje eenzijdig... Ik sluit echter niet uit, dat er een kleine kans is dat ik het op de vroege ochtend, net uit de nachtdienst verkeerd heb begrepen, ook al was de voertaal Nederlands/ Vlaams. Ik keer onverrichter zake terug op kantoor voor de laatste werkuren van deze week. Ach, er komt ongetwijfeld een nieuwe kans...
De zonsondergang is groots, als ik huiswaarts rijd...

vrijdag 7 december
Een vrije dag voelt in Norge extra vrij; als je een lang weekeinde hebt, heb je hier al ferie(vakantie, maar ook vrij). Het is dus logisch dat ik mezelf geen enkele druk opleg; ik doe wat ik doe...
Dit vertaalt zich in uitgebreid koffie drinken en ontbijten, onder het genot van een krantje(een oude krant, want ik krijg de Aftenposten van het weekeinde altijd halverwege de week van de buren voor mijn taalontwikkeling), een beetje aan het timmeren/klussen(ik heb me een week geleden voorgenomen de bank te repareren en ben er NU al aan begonnen); daarnaast heb ik wandelend in de middagzon de post gehaald -de brievenbus staat toch nog 1,3 kilometer van mijn huis- en heb ik een kerstboompje gescoord in het bos.. Of aan de weg eigenlijk haha, dat is wel zo gemakkelijk. Het een mooi bescheiden boompje geworden...

zaterdag 8 december
Vanochtend heb ik me op godsgruwelijke wijze verslapen. Ik gebruik de telefoons altijd als wekker, maar deze had ik blijkbaar op de bank in de kamer laten liggen. Het gevolg was, dat ik pas om 13.00 uur aan de koffie zat... maar daarna uitermate actief ben geworden!
Zo heb ik pogingen gedaan om de leefruimtes(beneden en computerruimte) iets te isoleren door de tochtroutes te onderbreken door kleden en lakens en heb ik voor een paar ramen een gordijn gehangen waardoor het raam, ondanks de dubbele beglazing toch vrij koud, de warme lucht niet direct afkoelt. Daar ik pas daarna -en na het afmaken van wat timmer- en schuurwerk, wat ik ondanks de matige vorst van minus 5 graden met een zwak zonnetje toch in t-shirt meen te moeten doen- van mezelf de verwarming mag aandoen, zie ik de temperatuur in huis met rasse schreden stijgen van 8 naar 18,19 graden... Het werkt dus. timmerwerk afmaken
In een vorig blog sprak ik van de bevroren tranen van de berg naast mijn op- c.q. afrit; genoemde tranen hebben inmiddels een bevroren huilbui gevormd, Dit mag opmerkelijk genoemd worden, omdat het de hele afgelopen week niet heeft gedooid en de temperatuur van vandaag de warmste van de gehele week was... Zelfs de greppel langs de weg herbergt een flinke klont ijs...


zondag 9 december
Het zat er al een tijdje aan te komen, en op de hoger gelegen fjell lag er al een hele lading: vannacht en vandaag is hier eindelijk een behoorlijk pak sneeuw gevallen; ongeveer 20-25 centimeter... Dit had tot gevolg, dat ik al om 9 uur werd gewekt door de buurman, die afspraken wilde maken over het brøyten(sneeuwruimen) met het oog op mijn werk... perfect natuurlijk, buiten de timing.

Ik weet vrijwel zeker dat ik gisteren nog in het bezit was van een auto, of iets dat hiervoor doorgaat... vandaag twijfel ik...

Ook in Nederland was er deze week een paar centimeter sneeuw; zoals in eerdere winters bleek dit ook nu weer eens voldoende om de gehele infrastructuur op zijn kop te zetten. De NS liet zich vandaag in het programma door een bobo vertegenwoordigen, die ik stellingen hoorde poneren als: Sneeuwval van 3-4 centimeter is voor ons voldoende sneeuw om op onze hoede te zijn... Maar we hebben hier uitermate, ja heel professioneel op gereageerd... In mijn nabije herinnering haal ik nieuwsuitzendingen naar boven waarin vermeld werd, dat een groot aantal ritten uit de planning was geschrapt! Gelukkig is die houding in Noorwegen anders. Hier is het uitgangspunt, dat het bestaan van de NSB(sorry, zo heet de Noorse Spoorwegen nu een keer) zijn oorsprong vindt in het slechte weer. Als wegen niet begaanbaar zijn, moet de trein nog kunnen rijden. Beter...
Uitermate grote irritatie maakte zich dit weekeinde van mij meester toen bleek dat het financieel belangrijke wedstrijdprogramma van het betaalde voetbal gewoon door zou gaan, onder het mom(een mom, oftewel mombakkes is een masker, dat zet je op als je iets wilt verhullen...) van de bewering dat doorgaan van de wedstrijden met rouwbanden en de in totaal achttien hieraan gekoppeld minuten stilte een grotere impact zouden hebben dan het afgelasten hiervan.
Ikzelf hecht meer geloof aan het idee van sportdominee Mart Smeets, dat in het kader van de gezamenlijke maatschappelijke verantwoordelijkheid KNVB en NOS een televisiemanifestatie hadden kunnen en moeten organiseren, met een integrale live-uitzending, niet van voetbal, niet van hockey of schaatsen, maar van de stille tocht waaraan alle betaald voetballers en alle bestuurders hadden moeten deelnemen; niet alleen Michael van Praag... Helaas bleef het bij een minuut stilte, waarbij de avonduitzending in die minuut ook nog werd geswitched naar de andere velden. Stel je voor dat je vier hele minuten moet uitzenden op een zondag van -zoals men het zo mooi noemde- rouw en bezinning... Je kan zomaar een mislukte schijnbeweging van de rechtsbuiten van Heerenveen missen...

Column 1: Omstanders

Ik heb zo af en toe een sterke neiging om mijn mening, mijn gevoel, mijn verontwaardiging en al wat dies meer zij te poneren of uit te dragen. De blog is daar een manier voor, echter is in mijn ogen een inbedding in mijn dagelijks leven niet geheel de juiste weg... Vandaar dat ik zo af en toe een column tussen mijn blogmomenten in zal gooien, waarin zowel de Nederlandse als de Noorse samenleving centraal zal staan. Vandaag mijn eerste poging...

Omstanders
De landelijke en regionale media staan -niet ten onrechte- deze week bol van commentaren  op de gruwelijke dood van Richard Nieuwenhuizen, die vrijwillig grensrechter was bij een jeugdwedstrijd van de B-elftallen van Buitenboys(het elftal van zijn zoon) en Buitenboys, het overlijden was het directe gevolg van het volledig, absurde en gezamenlijk door het lint gaan van een aantal jeugdvoetballers van de bezoekende vereniging.
Gruwelijk en walgelijk, niet alleen omdat dit onbeheerste en misplaatste wangedrag de dood van een vader, zoon, echtgenoot, vriend, collega, vrijwilliger en grensrechter tot gevolg heeft; ook en vooral gruwelijk en walgelijk door de rol van de omstanders...
Hoe ik dit weet? Allereerst omdat er beelden zijn van deze gruweldaad. Een omstander heeft aldus de moeite en de tijd genomen om foto's of een filmpje te maken... en misschien wel meer dan een omstander! Gelukkig maar? Anders konden we geen daders aanhouden? Hadden deze zelfde omstanders ingegrepen, dan waren er geen daders geweest, -althans niet in deze orde van grootte- dan was er geen dode gevallen. En omstanders waren er genoeg(vast wel ongeveer twintig personen), buiten de aanwezige elftalleiders is er altijd een redelijk aantal ouders/familieleden dat komt kijken, zijn er toevallige toeschouwers die net gespeeld hebben, of die wat te vroeg zijn voor hun eigen wedstrijd... Al deze ouders kozen ervoor om niet in te grijpen, om de rotjochies hun gang te laten gaan. Daarmee zijn in mijn ogen ook de omstanders medeschuldig aan de dood van Richard Nieuwenhuizen.. en daarmee wij allen, want de omstanders, dat zijn wij!
Omstanders zijn de mensen langs de zijlijn, de toeschouwers die vanaf de tribune, op redelijke afstand, durven te ageren; de mensen die op veilige afstand commentaar leveren maar zelden confronteren. Het hoofd wordt op zo'n moment afgewend en de orde van de dag wordt verdronken in de subrealiteit van realityshows, boerendatingprogramma's en dansprogramma's met BN'ers.
De omstander wordt dagelijks getraind in ellende; de oorlogen, vluchtelingenkampen en honger nemen een belangrijke plaats in bij de nieuwsrubrieken, maar gelukkig kunnen we altijd zappen naar GTST, BZV of een ander afstompend soort kijkgenot waarvan de inhoud niet meer behelst dan de letters van het alfabet die de naam samenvatten.
De omstander grijpt niet in, maar kijkt, consumeert en vindt het verder wel best. De omstander dat ben ik, zijn wij, de gehele samenleving.
We zijn schuldig, allemaal...

Zinloos...

Onderstaande weblog is vooralsnog een jubileumblog; voor 125ste keer sinds mijn Noorse emigratie klim ik in de pen om jullie van mijn wel en wee te berichten. Ik doe dit nog steeds met veel plezier, en hoop dat dit voor het leesplezier ook nog steeds geldt... Al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat dit plezier net nu een wrange bijsmaak heeft...

zaterdag 1 december

Houtblokhouder...?

Ik was -geheel in tegenspraak tot mijn winterslaapbehoefte als goede beer zijnde- lekker vroeg uit de veren; uiteindelijk bleek dit in een onverwachte behoefte te voldoen gezien het mooie weer dat moeder aarde aan de dag legde... Na het ontbijt ben ik eerst even naar de winkel gereden; gezien de oogst van de laatste drie dagen in mij muizenvallen(zeven ) besloot ik de hulp van de veel te dure gifblokjes in te roepen(NIET om je vingers bij af te likken); toevalligerwijs kom ik tevens bij de XL in Gvarv een houtblokhouder tegen(ik zou niet weten hoe dit anders heet). Vaak zijn deze rond, maar dat vind ik naast onpraktisch helemaal niet mooi. Het gevolg is wel dat dat de supershoppers de kamer uit kunnen.
Eenmaal terug besluit ik nog even het mooie weer mee te pakken door een stukje te lopen. Om het nuttige met het aangename te verenigen loop ik eerst even naar de brievenbus om de post te checken(bleek niets), waarna ik -terug bij mijn oprit- de weg langs het meer volg naar de jachthut... Toch al snel een tochtje van  bijna 5 kilometer. Mijn conditie(lees uithoudingsvermogen) valt me vies tegen, als ik mijn steile oprit opklauter loop ik te puffen als een hangbuikzwijn in de zomer...

zondag 2 december
Nadat ik flink heb uitgeslapen, zie ik dat het weer wederom wat donkerder is. Het is het startsein voor een ontspannen dag bloggen, sport kijken en lekker lezen. ik zou kunnen vermelden dat ik ook nog de badkamer en wc heb schoongemaakt, maar dat doe ik niet want wie zit daar nu op te wachten???
Ik hoor 's avonds tot mijn verbijstering dat bij een jeugdvoetbalwedstrijd een grensrechter in elkaar is geslagen door een handvol jochies van 15 en 16 jaar... Grenzeloos, volledig grenzeloos, is mijn eerste gedachte... Ik merk bij mezelf een groeiende irritatie over dit soort gedrag, gedrag dat zich niet alleen de laatste jaren maar wel steeds meer manifesteert en wat voor mij een reden is geweest het zichzelf meer en meer verengende Nederland de rug toe te keren.
Ik kan haast niet anders dan hier de hele avond aan  te denken...

maandag 3 december
Na mijn werk, de boodschappen en het aanzetten van de koffie heb ik de televisie aangezet. Het nieuws van 18.00 uur vermeld het onthutsende bericht, dat de mishandelde grensrechter Richard Nieuwenhuizen is overleden. Verbijstering, verslagenheid, wanhoop en wat dies meer zij maken zich van me meester. Ik mag dan wel Nederland hebben verlaten het laat me niet koud en zeker niet omdat mijn naasten, familie en vrienden daar wonen...
Wat mijn verbijstering en onbegrip tot grote hoogte tilt is de mededeling dat genoemde grensrechter ook nog voor een tweede keer is aangevallen, met een vergelijkbare situatie tot gevolg. Mijn reacties die hierop volgen zijn niet verschillend van de meeste mensen: Afschuwelijk, walgelijk, aanpakken die rotjongens, berechten als volwassenen. Lynchen is nog net niet aan de orde... De regels bij de KNVB zijn even duidelijk als ontoereikend: 3 jaar schorsing, de zwaarste straf...
Ikzelf heb even geen idee hoe je dit moet aanpakken; zoals bij elke extreme gebeurtenis is ook de reactie extreem, het Nederlandse recht heeft hier ongetwijfeld een modus voor die ik niet ken en als volgt zal wel gehandeld worden. een ding weet ik wel: Er kan nimmer genoeg grond zijn om tot zinloos geweld over te gaan, of dit nu om Meindert Tjoelker gaat of om Richard Nieuwenhuizen...

dinsdag 4 december
Ik heb al in de zomer geconstateerd dat de berg naast mijn oprit huilt; deze term heb ik ontleend aan de 'Weeping Rock' in Zion National Park in de VS, waar schijnbaar het vocht recht uit de berg komt... Ook bij mij is dit het geval, echter sinds een aantal dagen is de Noorse temperatuur beneden het vriespunt, waardoor ik slechts bevroren tranen aantref in de berg...
De Nederlandse actualiteitenrubrieken en talkshows -die ik nog allemaal ontvang- staan bol van de gasten die hun zegje willen doen en zich belangrijk genoeg vinden dit ook met de rest van Nederland te delen. Een opmerking die mij dinsdagavond bij bleef, was die van 'sportdominee' Mart Smeets bij DWDD; hij gaf aan dat dit soort excessen noch op de voetbalvelden, noch in de rest van de maatschappij thuishoort. Tevens vond hij dat Studio Sport, de NOS en de KNVB in dit geval de handen ineen moesten slaan om een thema-uitzending te maken met zinloos geweld als centraal punt. Mij spreekt zo'n idee wel aan, maar dan vooral als je het op primetime op alle omroepen zou doen... zal wel een utopie blijken... In Noorwegen lees ik niets over de laatste exces van de Nederlandse haatmaatschappij...

Even terug in het Valdres

donderdag 22 november
Nadat ik heb gewerkt, besluit ik om maar weer eens actie te ondernemen om de televisieontvangst mogelijk te maken, dus heb ik de ladder voor de zoveelste keer geleend van de buurman haha. Het blijft gemakkelijk, zo'n ladder, ik moet er maar eens aan denken om zelf zo'n ding aan te schaffen.
Alhoewel, ik gebruik hem slechts voor het opnieuw richten van de schotel... Iets wat overigens wel vrij frequent gebeurt, daar de schotel een beetje wankel is gemonteerd. Of wankel... de mast waaraan de schotel zit hangt iets achterover waardoor de instelling vrij gevoelig is; een stevige wind en hij is uit het lood.
Tijdens het halen van de ladder maak ik kennis met de zus van buurman Gunne, Anne, zij heeft het huis vlakbij, op de landtong naast mij... Overigens noemt zij dit haar hytte(hut, weekendhuisje); zij woont zelf in de buurt van Trondheim. Ik word uitgenodigd om samen met de buren zaterdag op de koffie te komen...

zaterdag 24 november
Na gisteren gewerkt te hebben, ben ik vandaag vrij en dientengevolge in en om huis bezig. Om 18.00 uur begint de koffie, of eigenlijk gezien het aanbod van eten de koffietafel, bij buurvrouw Anne. Haar hytte blijkt beduidend groter dan mijn huis...

De hierbij gevoegde foto's heb ik overigens een paar dagen later genomen, want zes uur 's avonds is het uiteraard gewoon donker...

woensdag 28 november
Nadat ik gisteren met mijn leidinggevende heb afgesproken de zaken ten aanzien van mijn mogelijke aanstelling als miljøterapeut zelf bij de kommune(gemeente) aan te kaarten, heb ik gelijk een mail verstuurd met als onverwacht snel gevolg; een gesprek met de helseleder van de kommune. Ook hij ondersteunt mijn aanvraag, maar geeft wel aan dat de uiteindelijke beslissing door het Personalkontoret wordt genomen... Het verschil tussen miljøarbeider, mijn huidige functie, en miljøterapeut is overigens niet zozeer een arbeidsinhoudelijke dan wel een financiele verandering.
Eenmaal thuis kruip ik direct mijn bed in; niet zozeer omdat ik ziek ben, maar omdat ik vanmiddag een nachtdienst heb aangenomen(de vaste nachtdienst is ziek)...

donderdag 29 november
Ik heb me vannacht goed staande gehouden; het helpt absoluut dat ik elk uur een controle moet uitvoeren; daarnaast ben ik wat aan het bakken gegaan(cake, boterkoek)...
Direct uit de nachtdienst heb ik een gesprek met Leslie van der Voorde, de Belgische afdelingsleider van de geriatrieafdeling in het ziekenhuis van Bø Kommune. Het gesprek, wat eigenlijk een orientatie is voor een mogelijke praktijkstage, zou eigenlijk om 11 uur plaatsvinden, maar zij biedt aan om dit direct te doen. Prettig genoeg ziet zij wel mogelijkheden voor een praktijkstage, ik heb er voor mijn autorisatie drie nodige en 'eldreomsorg' is hier een van...
Nog voor ik thuis ben wordt ik door het werk gebeld dat mijn aanwezigheid ook de komende nacht op prijs wordt gesteld; echter na een flinke ruk slapen slapen wordt ik s' avonds vlak voor nachtdienst gebeld dat dit niet meer hoeft... Ik ga toch naar het werk, maar keer vervroegd terug omdat de reden van de nachtdienst deze nacht ontbreekt... Het slapen deze nacht ontwikkelt zich wat moeizaam; niet verrassend, als je bedenkt dat ik tot 21.00 uur heb geslapen...

vrijdag 30 november
Ik ben ondanks het feit dat ik pas om half vijf kon slapen toch maar op tijd opgestaan, mijn handelingsritme bleek echter wel wat traag waardoor ik pas om een uur of elf vertrok. Omdat de groene Volvo nog altijd in Bagn staat(de garage die aanbood de auto als delebil te verkopen heeft hier nimmer actie in ondernomen) heb ik in Nederland een goedkoper onderdeel gehaald bij Volvosloper Hunter(onderdelen in Noorwegen zijn bloody duur). Genoemd onderdeel, een cilinderkop, moet de auto weer aan de praat krijgen. Uitgangspunt is dan, dat ik deze in Nederland verkoop of dat Corrie erin gaat rijden...
Bij mij in de buurt ligt vooralsnog geen sneeuw, des te opvallender is het dat midden in het verder geheel groene landschap een als iets te ruime met poedersuiker berg opduikt. Tussen Notodden en Kongsberg, waar het sowieso hoger gelegen is, rijd ik in winterse taferelen en ook in het Valdres(waar ik tegen 15 uur aankom) is het landschap mooi wit...

De weg naar Kongsberg brengt me weer terug in winterse sferen...

...en ook het uitzicht op de Begna vlak voor Bagn is prachtig.


Als ik om half vier weer huiswaarts rijdt(ik ben mijn mok vergeten, dus ik rijd even bij IKEA aan waar de familycard ook recht geeft op gratis koffie) is het zeker vanaf Oslo onverwacht rustig op de weg; ik ben net op tijd thuis om van het 'Mes op tafel' te genieten(behalve de vocaalmuzikale bijdrage van de presentator en zijn collegae).

 

Gouden bergen... je vindt ze in Norge!