Waar het water bruist, kabbelt mijn leven voort...

10-17 september
Ik hoorde via Corrie dat enkele trouwe lezers van mijn naar het schijnt onderhoudende blog zich verontrust afvroegen of er iets met me aan de hand was, gezien de blogluwte van de laatste weken; het tegendeel is waar... Wel is het waar dat de afgelopen week de aard van de natuur dwars op de aard van mijn leven stond; kabbelde mijn leven een beetje voort, de natuur bruist nog van alle kanten... Overigens kan ik niet ontkennen dat ik, samen met mijn toch al niet geringe ego(of verwar ik ego met omvang?) mij gestreeld voel. Daarnaast voel ik een geringe schaamte omdat ik jullie, mijn zo trouwe lezers, enigszins heb verwaarloosd. Excuus hiervoor.
Bij m'n werk gaat alles een beetje zoals de laatste tijd; we komen er achter, dat de 'schoon' achter gelaten hutten/appartementen(leiligheter, leie is huur) minder schoon zijn dan zou moeten, dus met het oog op mogelijke nieuwe bewoners maar weer eens aan het poetsen geslagen... Echt verheffend is dit dus allemaal niet en opwindend geenszins. Om nu te zeggen dat ik in het hogere segment van de psychiatrische zorgverlening werk: Nou nee, ook nog niet. Maar wat niet is kan komen, de komende tijd verwachten we een paar nieuwe cliënten!!!
En thuis? Ook daar kabbelt het leven voort; ik heb mijn vrije weekeinde goed verdeeld tussen uitslapen en buiten aan de wandel zijn. Het weer was goed, al was het zondags wat minder. Maar lekker lezen is ook niet onaardig. Het weekeinde is er niets van verdere boomplant gekomen en ook later in de week was of het weer niet top, of ik was aan het werk op Fekjaertunet...
De meest opwindende dag van de week was het moment dat ik richting Nederland reed...
Ik vertrok die dag mooi ruim op tijd... half één, zoiets, dus ik had bijna vijf uur om bij de boot te komen; terwijl de pure reistijd normaal een uur of drie bedraagt. Tijd zat dus...
Op mijn gemak reed ik door een zonovergoten berg- en meerlandschap de door mij uitgestippelde route; ik liet me niet van de wijs brengen door twee korte wachtmomenten, veroorzaakt door wegwerkzaamheden, want zoals ik al eerder aanstipte, tijd in overvloed.

Gratis koffie...

Voorbij Honefoss, in Vik, bij de Statoil even een gratis kop koffie gehaald en weer vrolijk op weg. Direct van de afrit reed ik in een rij wachtende auto's. Niets kon mijn humeur bederven, want ik zat ruim in de tijd en doorlaten van verkeer bij wegwerkzaamheden gebeurt in Noorwegen eerlijk... Ik begon iets onrustiger op mijn stoel heen en weer te schuiven, toen ik na ongeveer drie kwartier nog géén honderd meter was opgeschoten en omdat het zicht op het einde van de file mij door een lange bocht om de berg geheel werd ontnomen, besloot ik in een moment van daadkracht om te keren en een andere route te nemen. Deze was, naast het feit dat ik eerst 12 kilometer naar Honefoss terug moest, ook nog eens twintig kilometer extra om, via Hokksund! Maar achteraf bleek het besluit goed, want ik bereikte Drammen met een niet noemenswaardige vertraging van vijf minuten. Daarnaast bleek ik nog immer ongeveer een half uur speling over te hebben. Ik kon mijn geluk niet op. Desondanks besloot ik de gang er aardig in te houden; echter een kleine dertig kilometer voor de finish in Larvik, bleek de slagaderlijke E18 bij Tonsberg dichtgeslibd... Daar de operatie in volle gang was, besloot ik(in de hoop verderop weer op de E18 uit te komen) een landschappelijke arterie te nemen, welke niet verstopt was, maar zich genoodzaakt zag alle dorpjes in de buurt van toegang te voorzien. De overigens feeërieke landelijkheid was echter niet aan mij besteed, niet in de laatste plaats omdat het prachtige weggetje erg populair bleek in het agrarisch gebruik. Eén en ander werkte niet positief op de tijd die mij restte voor het vertrek van de boot en ook mijn gemoed werd hier voorzichtig gezegd niet positief door beïnvloed. Ik was zogezegd zo gestresseerd als een... vul zelf maar in.
Uiteindelijk bereikte ik de kassa van Color Line na de formele sluitingstijd, maar dertien minuten voor het vertrek van de boot. En ik kon nog mee... ook al omdat het hartstikke rustig was.
Dat ik op de boot niet kon slapen door een mix van adrenaline en mekkerend grut mocht de pret niet drukken en na een voorspoedige nachtrit kon ik me om een uur of half zeven in Jonkerslan neervlijen... Ook daar lukte slapen niet direct, enerzijds door het kort bijpraten met Corrie en anderzijds de 'drukke' weg. Helemaal het geluid van langsrijdende auto's ontwend...
Wordt snel vervolgd...