De wonden likken... en verder

Zaterdag 14 januari
Langzamerhand begint het klotegevoel te vervagen, mede door hulp uit Nederland... Gisteravond een hele tijd met Corrie zitten skypen en dan merk je dat delen een belangrijk onderdeel van het verwerkingsproces is.
Gisteren heb ik erg weinig zin gehad om iets te doen, laat staan de blog bij te werken. Ook het werk kostte me nog veel meer energie dan anders... Ik merk overigens dat het dubbele gevoel van teleurstelling en woede langzamerhand weer een beetje omslaat naar strijdbaarheid, ik weiger me bij deze gang van zaken zo 1-2-3 neer te leggen; Luctor et Emergo(ook al ben ik geen Zeeuw, op dit moment is het wel op mij van toepassing)!
Vandaag even met Corrie aan het huizen zoeken geweest op Finn.no, altijd leuk... Het verzet de gedachten even en creëert en al dan niet virtueel toekomstperspectief; overigens was er een zo op het oog aantrekkelijk boerderijtje bij. Ongeveer 25 kilometer ten zuiden van Lom, twee verhuurhuizen erbij waarvan een op de Sognefjell en staand op 73 hectare grond... kan er mee door.
Morgen maar even kijken, was toch al van plan er even op uit te gaan.

Zondag 15 januari
Vroeg op, want ik wil voor half tien rijden; het is 225 kilometer, dus je bent zomaar een uur of drie, vier onderweg... Eerst nog even op de website van Statens Vegvesen gecheckt om te kijken of de route vrij was, maar ik zag geen belemmeringen. Mooi zo. De zon schijnt, ook goed. Op het moment dat ik Fagernes na een klein uur voorbij rijd zie ik een bordje 'Valdresflye stengt'; op dit moment wreekt mijn onwetendheid zich -het is immers mijn eerste winter hier- en rij ik door. Omdat weg 51 niet bij de dichte wegen stond, denk ik in mijn onschuld dat Valdresflya een zijweg is, net als Jotunheimvegen. Eenmaal in Beitostølen aangekomen, blijkt niets minder waar... helaas. De sneeuwschuiver is hier gewoon opgehouden en ik keer weer op mijn schreden terug.
Om twaalf uur ben ik(met een vertraging van minstens twee uur) weer terug in Fagernes, waarna mijn reis zich hernieuwt. Uiteraard(je bent een koppige Fries of niet) ga ik verder, al moet ik daarvoor omrijden via Lillehammer en Otta. Het zij zo...

Strind Gård te Lom,
mijn  hut in het midden..

Interieur van de hut(deels)

Als ik, eenmaal in de buurt van Vinstra aan de E6 gekomen, moet constateren dat ik mede door erg langzaam verkeer(strooiauto, sneeuwschuivers) nog lang niet op de plaats van bestemming ben en ik het voor donker niet zal halen, speelt de eerder genoemde koppigheid weer op en besluit ik -overigens niet voor ik Else Brandsar heb gebeld- in Lom te overnachten en dan morgen maar te gaan. In de avondschemering bereik ik mijn bijgestelde doel en overnacht ik na een korte zoektocht in de hut bij Strind Gård...

Maandag 16 januari
Om half negen sta ik op de stoep bij Else en haar man in Bøverdalen; de duisternis is nog niet eens goed door het daglicht verdrongen... Gelukkig wordt ik direct aan de koffie gezet. Het is al wel duidelijk dat ik 12 uur niet op mijn werk ben, dus ik sms mijn collega dat ik een late dienst draai in plaats van onze gezamenlijke tussendienst. Nog effectiever ook nietwaar? Ik hoef hiervoor geen afspraken te verzetten...
Eerst krijg ik de nodige informatie voorgeschoteld(tekeningen en plattegronden), en wordt me verteld waarom de boerderij van de hand wordt gedaan. Else(een tenger wyfke van volgens mij nog geen 50 kilo en twee koppen kleiner dan ik) is inmiddels 70 jaar en wil stoppen. Ze bestiert de boerderij alleen omdat haar man i.v.m. hartklachten in Skjåk woont. De kinderen hebben ook geen behoefte om over te nemen... en er is woon- en bedrijfsplicht...
Daarna volgt een rondleiding over de overigens hopeloos verouderde boerderij. Er is wat van te maken, maar dat vereist de nodige inspanning. Daarnaast zijn er inkomsten uit de verhuur van twee -overigens sobere- zomerhuizen, die via Novasol te huur zijn(N31047 en N31048).
Om ongeveer half elf ga ik -niet overenthousiast maar ook niet geheel afwijzend, ik weet nog niet goed hoe ik het moet zien- weer werkwaarts. Ik werk door tot 21.00 uur...