Relaxen in Nederland...? Denk het niet!

Dinsdag 3 januari
Ik zou in eerste instantie vandaag weer vertrekken, maar heb in de hoop dat ik met mijn collega kon ruilen op voorhand een dubbele terugvlucht geboekt(ook op 5 januari). Kost maar liefst 16 euro meer!!! Bijna failliet... Uiteindelijk bleek de ruil mogelijk.
Het voordeel was niet alleen dat ik langer bij mijn geliefde was, maar ook dat ik meer kon doen...
Van een rustig verblijf in de lage landen is geen sprake; overigens ben ik daar vooral zelf verantwoordelijk voor. Vandaag met mijn moeder afgesproken om naar de verjaardag van tante Richtje te gaan. De kwieke oude dame van slechts 98 lentes(maar ik voel me nog jong) woont nog immer op zichzelf, en wordt trouw ondersteund door kinderen en buurman... het is altijd gezellig om daar weer even te zijn. Het verjaarsbezoek was een beetje een traditie geworden, maar was dit jaar onverwacht...
Moeke thuisbrengen, haar telefoon even checken en hup naar de volgende afspraak: Jildou en Tim hadden gevraagd of ik in hun flat een paar gaten wilde boren, omdat ze hun muren wilden opsieren met kunst en andere zaken. Daar mijn boormachines met toebehoren beide hun werkterrein hadden verlegd richting Norge, maar een boor gehuurd bij de Bo-rent. Het leukste van het boren in een flat is, dat jijzelf er het minste last van hebt, en daar de kids de hoogste flat bewonen heb je hierin maximaal rendement... een genot! Ik zou ook nog even bij Fred langs, een jeugd- c.q. schoolvriend van me, maar toen ik mijn mail nakeek tegen een uur of twee bleek dat hij niet had gereageerd, dus heb ik dat over laten gaan...
Na het klussen Corrie van het werk gehaald en samen nog even terug naar Jildou en Tim. Na boodschappen en koffie nog even bij de media Markt langsgegaan voor de DVD's voor Edwin... Bleken we een dag later toch de verkeerde te hebben gekocht(blue ray)! We zouden er nog zo om denken!
Dennis zou koken, maar daar we pizza's hadden gekocht hebben we hem maar van deze plicht ontslagen...
Rond een uur of acht nog even mijn mail bekeken en wat blijkt? Fred had kort na twee uur gemaild dat hij voor me thuis zou blijven... Nog maar snel even contact gezocht, nu ga ik dus morgen...

Woensdag 4 januari
Uitslapen, was ophangen en naar Leeuwarden... te laat de fiets gepakt, omdat het sleuteltje zoek was(hing aan de sleutelbos van Dennis haha) en de trein naar de Friese hoofdstad genomen. Eenmaal in de trein was het een makje, maar het bemachtigen van een kaartje was weer eens een farce majeure. Ik had niet zoveel tijd, maar heb desondanks gepoogd bij alle automaten met alle drie mijn pasjes(ING, DNB en creditcard) een kaartje te kopen. Dit bleek vruchteloos. Omdat bij mijn laatste poging de trein al aan kwam rijden, besloot ik niet nogmaals naar het loket te gaan om daar een duurder kaartje aan te schaffen. Ik beende achter de conducteur aan, maar deze liep weg en ook toen ik in de trein probeerde hem te zoeken liep hij van mij af. Ik besloot dat ik mijn best had gedaan en ging zitten. Immers, de trein was een dubbeldekker dus voor hij bij mij terug zou zijn was de reis van 13 minuten al ten einde... aldus geschiedde.

De West-Indische buurt in aanbouw,
grenzend aan weilanden...
nu rijp voor sloop?

Na een uitermate gezellige middag bij Fred -waarbij naast de aanstaande sloop van het huis waar hij al zijn hele leven woont ook Noorwegen centraal stond- liet ik mij ophalen door mijn moeder, die samen met mij naar Jonkerslan zou rijden, alwaar Edwin zijn 22ste verjaardag zou vieren.
Een drukke middag en veel heen en weer gerij(met de auto, Peter) later zaten we nog even samen rustig op de bank. Morgen f*:((*&%¤*ing vroeg op om weer naar Norge te vliegen...

Donderdag 5 januari
Half zeven rijden... wat doe ik ons aan! Natuurlijk waren we ruimschoots op tijd want geen file gezien, ook al vertrokken we iets later dan de bedoeling was.
En dan het afscheid... Dit leek wat gemakkelijker te gaan de laatste keren dat ik in Nederland was, de naweeen werden wat minder gevoeld. Achteraf kan ik dit wellicht verklaren door het feit dat we toen steeds even kort bij elkaar waren... De hechting is intenser als je bijna twee weken samen bent en het moment van afscheid des te pijnlijker en scheurt mijn hart in tweeen; vooral als ik dan incheck en nog even achterom kijk en ik zie Corrie staan achter het glas.. Zichtbaar en toch onbereikbaar, voorzichtig zwaaiend en dat de draai naar de deur... ik kijk haar nog even na  en begeef me naar mijn rij...
Ik voel me leeg, verlaten en alleen en zit vol twijfels. ook als ik later, weer terug in Noorwegen, het prachtige landschap om me heen zie is dit vooralsnog niet genoeg om me op te beuren. De nasleep zal ik nog dagen voelen.
Die middag op het werk zit ik er helemaal doorheen, ben gebroken. Natuurlijk heeft dat te maken met de lange reis en het werken direct daarna -ik neem me ter plekke voor dit nooit meer te doen- maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat dit ook voor een belangrijk gevoel te wijten is aan mijn overheersende gevoel van verlatenheid...
's Avonds voor Skype zeg ik Corrie wel wat, maar niet helemaal hoe ik me voel... het gaat wel weer over nietwaar?