Doorwaaien in Nederland

Ik besluit om mijn sores even van mij af te zetten, en waar kan dit beter dan in de nabijheid van mijn allerliefste... Op 26 oktober rijd ik dan ook via een langere weg dan normaal naar Kristiansand; mede door deze boot ben ik al rond een uur of vier in de ochtend in Leeuwarden. Die zondag maak ik met Corrie een zonovergoten wandeling aan het Wad bij Paesens Moddergat, waar helaas meer mensen bij hebben stilgestaan... Met Corrie haar camera maak ik alsnog een paar 'momentum'-opnamen, de wind en de rust welke het Wad uitademen doen me merkbaar goed...

 



 

Een dag later raast er een storm over Nederland; niet een storm met de gevolgen zoals deze een week later op de Filipijnen zal plaatsvinden, maar toch een storm met impact op mens(enkele doden en gewonden, materiele schade) en natuur(de nodige ontwortelde bomen, alleen in de stad Leeuwarden al vele tientallen).



Op de Eewal in Leeuwarden
zijn zes hele mooie,
oude bomen teloorgegaan

\

Ook in  elders in het land, zoals hier in Zuidlaren op het terrein van Denenoord, hebben bomen enorm te lijden... Onderweg ben ik de nodige ongelukken tegengekomen, zoals een gekantelde vrachtwagen en een auto in de greppel... Een verwaaide caravan en de nodige boomschade uiteraard... Ons land blijkt niet berekend op 130km uur(althans niet in de vorm van windstoten.

 

 

 

 

Als ik later in de week terug naar Noorwegen ga, heb ik de ruime speling die ik heb gepland meer dan nodig; al na een langdurige file bij Bremen-West loop ik in een uur of twee deze voorsprong in en moet ik wederom speling zien op te bouwen door snelheid. Op het moment dat dit aardig lijkt te lukken heb ik -nog voor Hamburg- een lekke band... Ondanks de tegenslagen en het slechte weer in Denemarken blijk ik ruim op tijd bij de boot, waar ik mij overgeef aan een slaap van 3 uur... De terugweg van Kristiansand naar huis is niet alleen donker, maar ook langduriger dan ik zou willen; daarmee is dit dus de laatste keer dat ik vanuit Akkerhaugen deze route doe... Moe kom ik aan, om de volgende dag weer uitgerust aan het werk te gaan...

 

 

 

 

 

 

 

 



Werk? Deja vu...

Op 3 oktober hadden we een verplicht groot werkoverleg binnen de afdeling Psykisk Helse(psychiatrische gezondheidszorg) van mijn werkgever... Hierin werd o.m. aangekondigd dat de tekorten hoger bleken dan verwacht en dat er -na de reorganisatie van mei- een nieuwe reorganisatie zou plaatsvinden... Een nieuw zwaard van Damocles hing boven ons team...

Bo Kommune...
slecht financieel beleid...

Twee weken later. op 17 oktober, zou duidelijkheid komen over de gevolgen; op het moment dat ik in mijn auto zou stappen om mij werkwaarts te begeven, kreeg ik telefoon van de afdelingsleider dat het zwaard mij had aangewezen voor herplaatsing naar een andere functie in een andere afdeling. Als pleister op de wonde werd mij echter gezegd dat ik voorafgaand aan deze functiewissel mijn eerste stage mocht lopen voor autorisatie van mijn verpleegkundig diploma... Elk nadeel heb zijn voordeel zeg maar.
Een dag later werd mij een lijst met alternatieven voorgelegd, waarbij opviel dat de belangrijkste gegadigden de zwakzinnigenzorg(wat ik persoonlijk verfoei) en schoolschoonmaak(ook niet echt mijn hobby) zijn. Daarbij kreeg ik te horen, dat men graag twee dagen later, na het weekeinde uitsluitsel hierover had... Voor mij een onmogelijkheid, dat heb ik ook gemaild, ik kreeg iets uitstel maar hier maakte ik te lang gebruik van, zodat mij een functie in de zwakzinnigenzorg werd toegewezen... Ik neem ze dit niet echt in dank af, en voel me teleurgesteld en woest tegelijk...
Op dit moment voelt het, alsof ik ontslag heb gekregen, terwijl ik door mijn 'fast stilling' een baangarantie heb; alleen niet op de plaats die ik ambieerde toen ik solliciteerde...

Momentum...

Als ik mijn blog van de laatste tijd teruglees, zie ik dat ik de tekst illustreer met de nodige foto's, waarbij me met name opvalt dat de meeste van de foto's het 'momentum' missen.... Ze zijn inderdaad meer bijzaak dan hoofdzaak, terwijl ik dit liever anders zie! Toegegeven, op de foto's staat nog steeds een mooi beeld, maar ikzelf mis de momenti... Ik werd hier kort geleden hard mee geconfronteerd, toen ik -nadat de herfstfoto's al een in mijn ogen redelijke lacune hadden- op een dag tot drie keer het momentum voorbijreed. De dag begon in mist, maar de zon worstelde zich hier voorzichtig doorheen, waardoor de reis naar mijn werk een aantal beelden opleverde die ik niet kon registreren.

Het nieuwe terras van de buren in prachtig avondlicht

Kon, omdat ik wel wilde maar het fototoestel het heeft begeven... Het zonlicht baande zich in de mist een weg tussen de bomen door... Fenomenaal!!! Toen ik even later op de brug bij Akkerhaugen over het meer uitkeek was ditzelfde zonlicht in combinatie met de  boven het water hangende wolkenvlokken tussen de eilandjes verantwoordelijk voor enige magie, en ook de blik op de zonovergoten en besneeuwde Lifjell, uitstekend boven een kom van mist was prachtig. Niet alleen momenti welke ik nimmer weer tegenkom(want dat is in mijn ogen het criterium van een momentum). Die specifieke lichtval, die situatie is uniek en kan niet meer 'gevangen' worden... 
Ondanks het gebrek aan goed materiaal ben ik in staat gebleken om later met mijn oude telefoon toch nog een paar aanvaardbare momenti vast te leggen, welke ik hierbij met jullie deel... Ik zal proberen dit desondanks te continueren, omdat naast mijn wel en wee de foto's mijn blog bestaansrecht geven...

Terwijl ik koffie zet val ik in een momentum van avondrood...