Vertrekdag... mooi weer, de auto inpakken en weer de verre einders opzoeken. Al zijn de horizonten die in opzoek vervuild met bergen... kan het beter?
Het voelt inderdaad alsof het beter kan, na zo'n relaxte week in Jonkerslan wil ik eigenlijk helemaal niet weg! Maar ook al weet je dat het moment eraan zit te komen, het raakt je toch vol op het moment dat je wegrijdt... Ik weet niet of ik hier ooit aan zal wennen. Het afscheid scheurt door mijn lijf, elke keer weer...
De reis verloopt voorspoedig; op een licht, niet noemenswaard oponthoud in Duitsland na geen enkele vertraging en ik ben dan ook al om half negen in Hirtshals. Het is dan wel net donker, dus ik probeer wat te slapen, maar dat blijkt vruchteloos. Later op de boot haal ik dit echter ruimschoots in.
Dinsdag 27 september
De boot arriveert -prachtig op tijd- om een uur of twee in Larvik, op het moment dat ik van de boot afrijd maak ik een voorzichtige calculatie, dat ik zo rond half zes in Tollefsrud ben. Direct op bed, en daarna om 14.00 uur weer aan het werk. Twee uur later sta ik nog steeds in Larvik, bijkans briesend van woede.
Zoals wel eerder word ik door de douane aangesproken met de vraag wat ik kom doen. Zoals wel eerder antwoord ik dat ik sinds kort werk heb in Noorwegen en dat ik met de verhuizing bezig ben. Waar dit eerder geen probleem was, is dit het nu plotseling wel. De grenswachter van dienst gebied mij de auto aan de kant te zetten, omdat ik niet gerechtigd ben me in een Nederlandse auto voort te bewegen. Als ik in eerste instantie en met een beetje humor mijn rijbewijs laat zien met als doel de -op dat moment op naieve wijze door mij als zodanig beoordeelde- goede man gunstig te stemmen, word ik naar het kantoor van de ekspedition/toll verwezen, honderd meter terug. Daar aangekomen blijkt er een immense rij goedwillende maar niet al te snelle vrachtwagenchauffeurs voor mij te staan, waar maar één loket de nachtelijke rijders bedient... Ik been nogmaals terug naar de knurft van dienst en leg hem mijn situatie uit, dat ik 's middags weer moet werken en dat ik heus wel iemand ben die zich optimaal aan de regels wil houden, maar ook graag naar huis wil om te slapen... De hakkenkruk van dienst verwijst mij nogmaals naar het loket, alwaar ik een formulier moet halen waardoor ik misschien verder mag. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat ik mijn auto moet laten staan... en dan?
Wederom bij het loket aangekomen blijkt dat de rij niet alleen niet is afgenomen, maar zelfs gegroeid. Een veelheid aan nationaliteiten blijkt de wachtruimte te bevolken en ik mag uiteraard als laatste aansluiten; ik blijk uiteindelijk sowieso de laatste te zijn die überhaupt de wachtruimte binnen komt lopen. Al wachtend neemt in eerste instantie de kwaadheid toe, even later buigt deze zichzelf om in een verslagenheid en een enorm klotegevoel. Als alle chauffeurs na een uurtje of twee aan de beurt zijn geweest, mag ik mijn zaak verdedigen. Ik voel me direct strijdbaar, maar realiseer me dat ik met diplomatie meer zal bereiken. Na ruim een kwartier heen en weer praten, weet ik inmiddels van de heren dat ik, als ik vast in Noorwegen woon, niet in een auto met Nederlands kenteken mag rijden. Als ik voorzichtig opper dat ik dat ook niet van plan ben, maar dat hierop uitzonderingen mogelijk zijn, wordt dit even nonchalant als verveeld weggewuifd als zijnde klinkklare nonsens. Ik ben verkeerd geinformeerd, is de boude bewering. Daar je enige deskundigheid van de heren mag verwachten, neem ik aan dat het loket hier gelijk in heeft. Desondanks zal er een oplossing moeten worden gevonden. In een moment van grootmoedigheid besluit de loketveldwachter van de douane mij een formulier mee te geven, waardoor ik wel naar huis mag rijden, maar meer niet. Ik besluit fanatiek ja-knikkend me hier niet aan te houden; ik zal met de auto naar het werk moeten nietwaar? Daarnaast moet ik mij voor vrijdag 15.30 uur melden bij het Tollkontor in Hamar om de auto te importeren. In al zijn wreedheid rekent de loketdemon me voor dat ik moet rekenen op een te betalen importbedrag van bijna 70.000 kronen. Dat klinkt veel, en dat is het ook, namelijk ongeveer 8.500 euro... heb je zelfs hier een leuke bak voor...
Als ik tegen vieren de Noorse duisternis inrijdt merk ik dat ik veel te veel tijd heb om na te denken en een gevoel van verslagenheid en toenemende twijfel maakt zich van mij meester. Een wegomlegging bij Tønsberg doet daar ook geen goed aan... De anders zo prettig besloten duisternis geeft me een enorm gevoel van eenzaamheid; dit was uiteraard al enigszins het geval sinds ik was vertrokken. Ik vraag me af waar ik mee bezig ben; ik laat degene achter van wie ik het meest hou in dit universum, waardoor mijn ziel zich verscheurt voelt omdat ik haar pas over een week of zes weer zie, om me te vestigen in een land dat me zeker op dit moment geheel en al niet welkom heet maar me afstoot. Terwijl ik me normaal door een tegenslag strijdbaarder voel, ben ik nu totaal van de mik... het liefst keer ik om. Maar waar de duisternis me enerzijds belet verder te gaan, belet zij me tevens om terug te gaan, en opgesloten in het septemberdonker, wat mijns inziens in Noorwegen het Grootste Duister is omdat de winter vaak gepaard gaat met sneeuw en helder weer, waardoor de duisternis iets oplicht terwijl in september de wolken het aards duister isoleren...
Tegen zeven uur in de ochtend, in de vroege ochtendschemer, kom ik in aan op Tollefsrud, waar ik op mijn telefoon via een sms-je van Anny lees dat ik om 12 uur moet beginnen...
Na een korte ochtendrust en een verfrissende douche ben ik inderdaad om 12 uur op mijn werk, om te constateren dat er nog niet heel veel is veranderd, behalve dat er nu drie bewoners komen in plaats van twee... Ik verbaas me echter over het feit, dat geheel tegen de huisregels in er de aanvraag is gedaan voor een kat in één van de appartementen. We -Anny, Grete en ik- bespreken de voors en tegens van een huisdier, in combinatie met de uitzonderingspositie die dit geeft... Het bijpraten met collega's doet me goed, ook al voel ik me de hele dag met regelmaat terneergeslagen. 'Larvik' heeft er bij mij behoorlijk ingehakt... gelukkig heb ik 's avonds nog even contact met het thuisfront; fijn dat er uit die hoek altijd begrip en steun is te verwachten, dat sleept me overal doorheen... En vandaag was dat wel nodig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten