Column: Derksen &... Johan Derksen

Mijn eerste 'kennismaking' met Johan Derksen was als jonge fan op de Cambuurtribune, waar de heer Derksen zijn niet al te overdreven voetbalkwaliteiten met volle overgave tentoonspreidde. Met andere woorden, hij was een zodanig beperkte en harde voetballer, dat ik toen al vond dat hij niet bij Cambuur zou moeten spelen. Toen zijn contract niet langer werd verlengd, was ik een tevreden jongmens.

Nadat Derksen als redacteur van Voetbal International een beetje naam maakte, maakte hij tevens duidelijk dat hij deze mening in principe met mij deelde; hij uitte dit echter door in elk verslag over Cambuur een vooral negatieve mening te poneren. Inmiddels is het duidelijk dat Derksen zich op deze wijze een weg naar boven heeft geschopt, zoals hij dit vroeger op het voetbalveld etaleerde. Het afzeiken en afserveren van voetballers is inmiddels -op televisie zowaar- het handelsmerk van deze geboren azijnpisser geworden; het baart me onrust dat dit zo populair is onder het grote publiek, maar dat terzijde...

Deze pose van de door zichzelf verklaarde voetbalexpert, die zich tweewekelijks op een uitermate pedante en irritante wijze presenteert in een niet nader te noemen televisieprogramma, blijkt inmiddels niet meer dan een lege, holle huls te zijn. Het vervelende is dat Derksen door het succes van het programma steeds de bevestiging krijgt, dat wat hij zegt ook waar is. Ergo: hij gelooft in zijn eigen wanstaltigheid. Uiteindelijk is dit een enigszins infantiele reactie; als je een kind veel op dezelfde wijze bevestigd zal ook bij het kind een bepaald gedrag ontstaan... Zo ook bij Derksen.

Johan Derksen, die prat gat op zijn jarenlange 'journalistieke' ervaring, heeft in een format op dezelfde zender een praatprogramma gekregen, waarin hij grootheden van het Nederlandse voetbal een uur lang vragen mag stellen. Ongetwijfeld heeft hij zijn ervaring als redacteur van VI gebruikt om de ego's van de voetbalcoaches op zodanige wijze te strelen dat zij bij hem in het programma kwamen; als er iets is waarvoor men in het voetbalwereldje gevoelig is, dan is het dat...

Kort geleden besloot ik naar een van deze vraaggesprekken te kijken  -dat met Verbeek- en me zo een oordeel te vormen. Ik zag een kritiekloos vraaggesprek, waarin Derksen zijn absolute onkunde met verve etaleerde; het gesprek -dat eigenlijk het eerste beste kroeggesprek na een biertje of zes nimmer oversteeg- werd door de openheid van Verbeek nog een beetje overeind gehouden, maar had gezien de beperkte toegevoegde waarde van Derksen met gemak schriftelijk afgedaan kunnen worden. De pedante betweter, die een dag later wegliep uit het televisieprogramma omdat er aan zijn woorden werd getwijfeld(hoe kan dat ook?), wist geen moment het interview te dragen en reed met open ogen in een door eenden open gehouden wak.

Of ik nog eens ga kijken? Absoluut niet..

 

(In mijn columns beschrijf ik de Nederlandse maatschappij vanuit mijn persoonlijk oogpunt; dit zal met regelmaat worden doorvlochten met een Noors perspectief...)