De trek naar het zuiden...

Corrie wees me er onlangs fijntjes op, dat ik nog enkele gebeurtenissen in onze week samen was vergeten; en niet de minste! Dus even een snelle aanvulling:
Tijdens de tur naar Evje, eigenlijk vlak ervoor, kom ik tot de ontdekking dat ik mijn bankpas niet(meer) in de beurs heb. We komen er ook niet goed achter wanneer ik deze het laatst heb gebruikt, vandaar dat ik onderweg aanloop bij de bankl om mijn pas te laten blokkeren. Er wordt mij verzekerd dat ik binnen een paar werkdagen(misschien al zaterdag, anders maandag) een nieuwe pas heb... Een uurtje later, in de auto, diept Corrie de pas op uit haar tas. Los, onderin...

Gelukkig houdt de DNB woord en ligt er de volgende maandag een nieuwe pas in mijn brievenbus... De code, welke ik hier overigens niet openbaar zal maken, blijft zowaar hetzelfde!!! Daarbij is het uiterlijk ten positieve veranderd; na de saaie grijze pas welke ik voorheen had, siert nu een foto van de Syve Søstrer -een waterval in de Geirangerfjord- mijn bankpas...
Een dag later(3 oktober) woon ik een personalmøte van Psykisk Helse bij; de tekorten blijken hoger dan gedacht en er zullen nog enkele 'slachtoffers' vallen bij de bezuinigingen. Eén van hen is de afdelingsleider van ambulant, andere gevolgen worden over exact twee weken bekend gemaakt.
Op de laatste volledige dag van Corrie's verblijf worden we op de koffie uitgenodigd bij buren en huisbazen Tora en Gunne. Op zich niets opmerkelijks, want ik ben daar al eens met ander bezoek geweest ook; het opmerkelijke is dat, ondanks haar beperkte ervaring, Corrie zich goed door de Noorse conversatie heenslaat met slechts enkele aanvullingen/vertaling. Uiteraard kijk ik -mede daardoor- af en toe met een door liefde omfloerste en trotse blik naar de stoel aan mijn linkerzijde...
In Nederland wordt wel eens gevraagd: 'Zeg es wat in het Noors'; als je hier dan stammerend(frisisme voor stotterend, haperend) niet goed uitkomt, dan wordt je wat meewarig aangekeken; de kinderen zijn hier vaak wel goed in... Ikzelf heb altijd een basiszin klaar die hiervoor uitstekend dienst heeft gedaan. Toch blijkt dat, als de situatie erom vraagt, de cursus toch wel zijn vruchten heeft afgeworpen. Maar dat Corrie zich in Norge goed gaat redden staat als een paal boven water...

maandag 7 oktober
En dan, plotseling, blijkt de herfst hard toe te slaan, en dat vertaalt zich in de trek naar het zuiden van mijn geliefde... Het afscheid op het vliegveld voelt -na drie weken samen- weer even hartverscheurend als de eerste keer toen ik naar Noorwegen afreisde; het herstel echter is spoediger dan toen....
De herfstgezichten en bijbehorende kleuren in het landschap worden meer en meer dominant en brengen al op de terugreis mij kolkend gemoed al enigszins tot rust; als ik in de middagzon, na een bewolkte dag, de Liagrendvegen weer opdraai schiet er een vos voor deauto langs, zoals een dag later -'s avonds na het werk- ook een das ervoor kiest om een kleine tweehonderd meter voor mij uit te lopen!

donderdag 10 oktober
De afgelopen nacht heeft het gespoeld, zware regenval teistert mijn dak in zodanige mate dat ik hierdoor uit mijn diepe slaap ontwaak... Tegelijkertijd verheug ik mij op de waterstromen die hierdoor in de rotswanden ontspruiten; des te groter is in de ochtend mijn verbazing als ik naar buiten kijk en ontdek dat de Lifjell(de wintersportberg bij Bø) bedekt is met een dikke laag sneeuw...

Als een ochtend later mijn autoruiten voorzien zijn van een dikke laag nachtvorst(-4 op dat moment) lijkt de winter in aantocht en merk ik dat ik mij hierop verheug; een verlangen dat de dagen daarop wordt gelogenstraft door oplopende temperaturen en dooi... snik! Ook de sneeuw op de bergtoppen is enkele dagen later geheel weg.

Zo'n beestje dus... maar dan
een beetje dooier...

Op het werk komt een bewoner in paniek naar het kantoor met de mededeling dat er een rat achter zijn wasmachine zit en dat hij bang is. De hoge Noorse emigratiegraad ten spijt zijn de ogen van beide mijn vrouwelijke collega's verwachtingsvol op mij gericht... Gewapend met een sneeuwschep sla ik bij de eerste mogelijkheid toe, om er naderhand achter te komen dat het dodelijk getroffen slachtoffer geen rat maar een lemming is, die door een overaantal lemmingen op de fjell naar lager oorden is getrokken en naar binnen is meegenomen door de kat. De laatste slaat het geheel van een afstand met lede ogen gade en ziet een maal aan zijn neus voorbij gaan... 
Overigens ervaar ik het als licht beschamend, dat mijn eerste Noorse 'jachttrofee' een met een schep doodgeramde lemming is... Het zij zo.
Blijkbaar wordt het me niet geheel kwalijk genomen door Moeder Aarde; zij fêteert mij 's avonds op een prachtige zonsondergang!