Improviseren

Maandag 20 februari
Ik had voor vandaag een paar dingen duidelijk: het ene was dat ik naar de garage wilde in Bagn om verdere afspraken te maken; het andere dat ik dit met de bus of liftend moest doen.

 Raadpleging van de dienstregeling leerde me, dat als ik de bus van half 1 nam ik pas 15.20 weer terug kon. Ik besloot dus te gaan liften, maar uiteindelijk bleek het bezoek van mijn huisbaas aan Tollefsrud redding te brengen. Tegen half drie vertrokken we naar Bagn, en twintig over drie stond ik weer bij de bushalte. Mijn eerste busreis in Norge... 8 euro(26 km).
Het bezoek aan de garage leerde me een andere optie dan reparatie: verkoop als delebil, onderdelenauto dus. Volgens de monteur moet ik er dan nog wel een behoorlijke prijs voor kunnen krijgen. Maar even over nadenken. Repareren kost ook weer geld, er moeten twee andere zomerbanden op... Ben benieuwd wat de prijs kan zijn.
's Avonds maar even gekeken op internet, maar hier niet heel veel wijzer van geworden. Maar even over beraden nog. Overigens mailde 'Bergen' terug dat ik wel later op gesprek kan...

Dinsdag 21 februari
Ik kon vanochtend meerijden met mijn baas; dit hield overigens wel in dat ik twee uur te vroeg op mijn werk was. Ik had gelukkig een boek en de krant mee... Tijdens de rit benadrukte ze nog dat het beleid was dat de bedrijfsauto niet werd uitgeleend(want hier had ik om gevraagd), ook niet in de uitzonderlijke situatie die ik had aangegeven. Ik heb maar ja en amen geknikt, met in het achterhoofd andere plannen. Deze zelfde baas had mij ook aangenomen voor een fast stilling... Maar misschien reageer ik nu licht rancuneus...
We begonnen met een vergadering van twee uur, waar nu niet echt veel in werd gezegd maar dat kan ook aan mij liggen. Daarna met drie personen tegelijk aan het werk(1 inwerk); voor mij een beetje teveel van het goede... Je loopt elkaar gewoon in de weg, en er wordt veel meer op kantoor geluld. Ik ben nog maar even met de website van het werk aan de slag geweest, deze is zo goed als klaar. Kunnen ze er verder mee.

Woensdag 22 februari
Vanochtend eerst samen met de groep een wafelontbijt gemaakt; leuke, ontspannen sfeer. Zo is het leuk om de dag te beginnen. Daarna met de beide jongens voor een paar regelzaken naar Fagernes geweest en vervolgens een gesprek gehad met een collega van Fekjær over de site. Een lekkere, constructieve dag dus, beëindigd doordat ik vervroegd naar huis moest in verband met het uiteindelijk toch geplande huisartsbezoek in Bagn. Bleek dat dit beter vroeger gepland had kunnen worden gezien het prikken van de bloedsuikers. Dat doe ik dus morgen even. 

Donderdag 23 februari
Ik heb vandaag een afspraak bij het N.A.V. in Fagernes om 12.00 uur. Een mooie gelegenheid om voor die tijd even te gaan bloedprikken voor mijn diabetes... Ik kan bij terugkomst de uitslag weer halen.
Eenmaal in Fagernes, bij het N.A.V., blijkt het niet om een gesprek maar om een informatiebijeenkomst te gaan voor mensen die werkeloos zijn. En 98% van de info is een open deur... Ik ga vroeger weg, omdat ik weer moet werken. Ook het ophalen van de uitslag blijft erbij. Na een paar bezoekjes aan bewoners en even bijpraten met de Nedernoorse Jeanette op Fekjær gaan we op ' ondersteuningscontact' naar Bagn. Zo reis je wat heen en weer op zo'n dag... 
Als ik om 21.00 uur huiswaarts keer, kom ik in de afdaling de nachtwacht van Hedalsheimen tegen, die met haar auto dwars op de weg staat. Geen piggdekks(spikes), en na de dooi van de laatste dagen(overdag soms 7 graden boven nul) en de nachtelijk vorst is het niet gemakkelijk om vanuit stilstand te klimmen. Een behulpzame Noor kwam er echter achter dat ze haar 'bak' op achterwielaandrijving had staan(terwijl ze toch echt vierwielaandrijving had). Nadat dit was omgezet, was het euvel zo verholpen en reed ze vlot weg...
Ik zou niet te laat op bed, dit mislukte enigszins daar ik weer met de blog bezig was... Volgende keer beter.

Achtervolgd door pech

Vrijdag 17 februari
Ik heb vandaag een ree gezien... en nog van heel dichtbij ook! Zo zou je het gebeuren van vandaag positief kunnen benaderen. Helaas lukt dit me even niet. Ik zal bij het begin beginnen.
Omdat ik gisteren mijn afspraak bij de arts niet had verzet, besloot ik vanochtend vroeg te bellen; en wie schetst mijn verbazing, ik kan vandaag nog komen! Ik besluit rustig mijn koffie op te drinken, en begeef me naar mijn onmisbare auto... Daar aangekomen realiseer ik me dat ik vergeten ben om de zak met etensafval mee te nemen, die staat open en bloot op het aanrecht dus ik besluit van hygiënewege deze nog even op te halen. Dit lijkt een onbelangrijk detail in de dag, maar zal later van groot belang blijken voor de gebeurtenissen verder in deze dag.
Het heeft al een paar dagen wat gedooid, met als gevolg dat de weg mooi droog is; ik heb de tijd, dus rijd ook rustig aan en geniet van het mooie weer en de mooie omgeving.


Bij Sæterbygda laat ik de auto rustig uitrijden tot de toegestane snelheid, wat uiteindelijk echter niet voorkomt dat, net voorbij de tweede flauwe bocht, ik even op de remmen moet omdat een rådyr(ree) vanaf de rotskant voor de auto langs schiet. Was de weg het grootste deel mooi droog, net hier is hij licht opgevroren en dus snotterglad.. Ik krijg -mede door deze ijslaag- het niet voor elkaar om de auto uit de slip te krijgen en beland met mijn neus in de sneeuw... de rotsen goed ontweken maar daar houdt het mee op. Had ik maar gewoon de afvalzak laten staan... zo zie je maar weer.

Mag je hier niet parkeren dan?

Wel een straf hoor, hier wachten

Ik besluit op de Austsidavegen op zoek te gaan naar een boer met trekker; deze beroepsgroep blijkt moeilijk bereikbaar dus keer ik op mijn schreden terug naar de auto, waar ik met wat hulp een sleepauto bel. Op dat moment heb ik niet het idee dat de schade zo groot is, ik heb immers alleen maar sneeuw aangereden? Dus ik wacht goed gehumeurd in de ochtendzon op de hulptroepen. In eerste instantie wordt het vermoeden bevestigd door het feit dat de auto direct weer start; helaas duurt dit maar 10 meter...
Uiteindelijk blijkt bij de garage dat ik meer schade heb dan verwacht; door de sneeuwdruk van voren en van onderen(door indooien is de sneeuwmassa erg compact; enerzijds een prachtig stootblok en anderzijds schadeveroorzaker) is de 'topplokk' kapot gegaan(cilinderhuis of zo). Dat kost hier(en volgens mij nemen ze dan nieuw) 40.000 kronen, meer dan 5000 euro... De auto is dus total loss. Mijn humeur is inmiddels wat minder en ik besluit naar huis te liften; iets wat overigens vrij vlot gaat. Thuisgekomen blijkt dat de auto- en daarmee ook de huissleutel nog in het contact hangt. gelukkig is de garage tot 17 uur open en is de buurvrouw genegen om even met mij heen en weer te rijden.
De avond beleef ik nu niet echt als een feest; tijdens skypen zowel ikzelf als Corrie zijn in mineur...

Zaterdag 18 februari
Ik zit een beetje met mijn handen in het haar; ik zou maandag solliciteren in Bergen maar weet nu niet hoe hier te komen. Openbaar vervoer duurt een uur of acht heen en terug; dus ik moet dan morgen weg en overnachten in Bergen. Ik ben dan maandag wel vrij verder.
Om het negatieve gevoel te laten verdwijnen, werp ik me maar weer op solliciteren en het kijken van de WK schaatsen. Overigens is het duidelijk dat de schaatssport hier geen prioriteit heeft; alle vormen van skiën gaan voor waardoor ik me dooderger aan het gebrek van samenhang in de schaatsverslaggeving... het zij zo. Tussendoor even lekker fysiek bezig geweest in de schuur(hout hakken en sorteren), want het is nog steeds heerlijk weer, een paar graden boven nul(of zoals ze hier zeggen varmgrad, graden onder nul is kaldgrad) dus aangenaam om even buiten te zijn.

Zondag 19 februari
Eerst maar even een gat in de dag geslapen... ik was geheel en al afgepeigerd! Daarna even naar de rivier gelopen; mijn camera weer vergeten!

En dan nu de kijkersvraag: Welke vogel of vogels zie je hier?

Tijdens het schaatsen, dat vandaag wat regelmatiger werd uitgezonden(soms zelfs live), wel foto's gemaakt van de mezen voor het raam, die zich tegoed doen aan de 'meisebollen'(heet dat in Nederland ook mezenbollen?) De kolonie mezen doet zich voor dit raam, maar ook in de bomen achter huis zeer tegoed aan mijn winterkost. Achter huis is het aantal voedervogels(mezen, maar ook goudvinken, boomklevers en roodborstjes) gegroeid naar bijna 30...
Sven en Irene worden wereldkampioen, prestaties van formaat...

's Avonds nog een paar brieven geschreven, en aan Bergen gemaild dat ik gezien de gegeven omstandigheden niet kan komen, maar dat ik graag op een later tijdstip een afspraak maak...

Solliciteren

Dinsdag 14 februari
Gister en vandaag gebeurde er niet zoveel... ook hier glijden de etmalen met regelmaat voorbij in een dagelijkse routine; zodanig dat een Noorse emigratie gewoon lijkt. Maar het is een routine met een hoog bijzonderheidsgehalte. Dagelijks wordt je geconfronteerd met een land wat je nooit 'for granted' kan nemen, een land met een onvergelijkbare schoonheid die me telkens doet verrassen. Jammer dat ik soms wordt afgeleid door werk en alle andere besognes...
Uiteraard ben ik bezig met solliciteren, er moet brood op de plank, nietwaar? Omdat ik voor mijn gesprekken ver moet rijden(het ene wat verder dan het andere), heb ik bij mijn baas verlof aangevraagd. Een soort van gedeelde verantwoordelijkheid, het is wel haar besluit om mijn contract, wat voor vast zou moeten worden aangesteld, niet wordt verlengd... Maar ik mag alleen in mijn eigen tijd solliciteren, dus als ik dan toevallig moet werken wordt ik dan gewoon niet betaald... Haar een zorg of ik weer aan de slag kom.
Na norskkurs weer aan het werk, van daar uit maar even een mail gestuurd naar de SAFH(het autorisatiekantoor). Het gaat daar allemaal niet erg snel, als paardenstront door een trechter, zeg maar. 's Avonds heb ik me maar even een beetje voorbereid op het sollicitatiegesprek, wat ik in Blakstad heb.

Woensdag 15 februari
Het is een stralende dag om te solliciteren... De rit naar Blakstad, dat iets ten zuiden van de E18 aan de Oslofjord tussen Oslo en Drammen in ligt, verloopt dan ook uitermate voorspoedig en ik arriveer ruim op tijd. Opvallend is, dat ook dit ziekenhuis(je) kampt met een parkeerprobleem. Blijkbaar is het moeilijk om de vele ruimte efficiënt in te richten... De binnenzijde van de kliniek doet erg oud/ziekenhuisachtig aan, ook de geur is die van een ouderenafdeling... beetje muf in combinatie met desinfectans, zo'n echte ziekenhuisgeur.

Het gesprek loopt soepel, ik kan goed uit mijn woorden komen en kan hen ook uitstekend volgen; het is duidelijk dat men wel geïnteresseerd is, maar het feit dat ik geen autorisatie heb hen iets terughoudender maakt.Dat zal ik nog wel vaker tegenkomen...
Ook de terugreis gaat vlot, en na bijna 260km voor een gesprek gereden te hebben(totale afstand) smaakt de koffie heerlijk. Want het plastic bekertje water wat ik bij Blakstad aangeboden kreeg is niet echt wat ik gewend ben. Onderweg heb ik natuurlijk wel gebruik gemaakt van  de Statoil kop!

Donderdag 16 februari
Vanochtend ben ik voor norskkurs eerst even bij mijn baas langs gegaan met de vraag of ze iets voor me wilde ondertekenen; ik moet formulieren opsturen voor mijn uitkeringsaanvraag! Ik kon de formulieren half twaalf weer ophalen... Doe lekker belangrijk. Dit dan ook gedaan en na norskkurs, waar ik het geheel even koipeerde, direct door naar de NAV(zit in hetzelfde gebouw). Deze hebben de formulieren even gecheckt en waren zo aardig deze even voor me op te sturen.
Uiteindelijk vergeten om bij de dokter(zit ook in hetzelfde gebouw) langs te gaan om mijn afspraak voor maandag te verzetten(dan moet ik solliciteren in Bergen).
Ik had namelijk een afspraak op het werk... Op het werk rustig mijn dingen afgemaakt, ben morgen vrij, lekker, mijn enige vrije vrijdag in een zeswekelijks rooster.

Even op reis.. of toch maar niet...

Donderdag 9 februari
Vanochtend eerst maar even naar norskkurs gegaan. Ik moest toch bij de arts(een afspraak uitstellen) en de N.A.V.(arbeidsbureau) langs, dus dat kan mooi in een ruk door dan...
Wat me -overigens niet voor de eerste keer, maar nu heb ik een foto gemaakt- opviel bij het Introduksjonssenter(gebouw waar ik norskkurs volg): Achter de school is een klein parkeerterrein, waar de nodige auto's staan. In Noorwegen heeft haast iedere volwassene een auto(licht overdreven); met name als je woont of werkt in een dorp als Hedalen kun je beter niet afhankelijk zijn van openbaar vervoer... Op het parkeerterreintje echter staan de nodige auto's geparkeerd, en zoals je op de foto kunt zien staan deze er ook al enige tijd. In ieder geval sinds de eerste sneeuw...
Na Norskkurs en de andere bezigheden in Bagn maar weer eens naar het werk gegaan. Het aftellen is begonnen en ik ben er niet rouwig om... Het blijft per dag zoeken naar de juiste houding, nog het gevoel iets nuttigs en leuks te doen...
Ik heb eigenlijk het voornemen om dit weekeinde på tur te gaan, een eind het noorden in. Als ik daar ook ga solliciteren, wil ik wel wat beter weten naar welke regio's ik het beste kan schrijven(qua natuurschoon). En misschien kan ik wel even Tjittie en Harrie treffen, die de stoute schoenen hebben aangetrokken en een bootreis naar het hoge noorden van Noorwegen hebben geboekt. Volgens de route komen ze zaterdag in Ålesund(heel mooi stadje) en zondag in Trondheim aan. Ik besluit ze 's avonds even te bellen maar krijg helaas geen gehoor...

Vrijdag 10 februari
Vandaag met een bewoonster naar Hønefoss voor theorie-examen. Vorige keer was dit nog gewoon op vrijdag(zelfs alle dagen in de week); het is een soort inloopexamen(ze noemen het ook drop in prøve). Sinds 1 januari echter is dit nog alleen op dinsdag en donderdag... Dus 160 kilometer voor de kat zijn viool gereden.
Na terugkomst wel vrij productief geweest, met de groep op butikktur(boodschappen doen), en met twee van hen ook nog de financiën doorgenomen. Ik was wat laat thuis(17.00 uur), dus maar besloten niet het hele eind te gaan rijden en het weekeinde rustig thuis te blijven.
Tjittie had me al ge-sms-t met het verzoek even te berichten of het bezoek nog doorging in verband met te plannen excursies. Ze had gisteren de telefoon niet gehoord want ze stonden naar Aurora Borealis(het noorderlicht) te bewonderen. Zij wel... De eerste keer Norge en gelijk zien ze het noorderlicht... Ik kan niet ontkennen dat een lichte jaloezie zich van mij meester maakte. Maar het is ze van harte gegund. hoor!

Weekeinde 11 en 12 februari
Doordat ik thuis blijf van tur, heb ik ineens een zee van tijd! Denk ik... De 6 s-en komen dan ook uitgebreid aan bod, de een wat meer dan de ander. De zes wat? hoor ik je denken? De zes s-en: slapen, schoonmaken, stofzuigen, schaatsen kijken, schrijven en schetsen. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik met de een wat meer bezig ben dan met de ander...
Naarmate het weekeinde voortschrijdt merk ik het belang van mijn Skypecontact met Corrie; als het er niet is mis ik het enorm. En dan gaat het niet eens altijd om de diepgang van het gesprek, maar gewoon even praten... Vooral in de weekeinde heb ik dat, als ik werk ben ik natuurlijk wel regelmatig met mensen in gesprek. Het is niet zozeer het alleen zijn wat ik mis, maar eigenlijk en vooral het praten in het Nederlands...

De zon is terug...!!!

Maandag 6 februari
Lekker belangrijk zul je zeggen, de zon is terug... En dat leek het eerst ook niet; ik heb hier geen last van de poolnacht, het is vaak mooi weer en de duisternis treedt niet al te laat in. Dus de zon terug? Big deal! Maar toch, ik zal me nader verklaren...
Het Begnadal, waar ik woon, loopt in grote lijnen van noord naar zuid. Ik woon echter net in een kronkel, die meer oost-west loopt. Doordat een zuidelijke berg(de berg van mijn huisbaas zeg maar haha) in de winter gedurende een paar maanden de lage zon afschermt, wordt het directe zonlicht aan mijn zicht onttrokken. Het is dus wel licht, maar niet zonnig... Je staat daar als Nederlander niet zo bij stil, maar is wel een item bij het zoeken van en huis...
Vanochtend stond ik koffie te maken, en ineens schuift het zonlicht in al zijn weelde bij me naar binnen; misschien kon dit al eerder, maar tijdens de bewolking van afgelopen weekeinde en de daaraan gekoppelde sneeuw was dit nog niet echt zichtbaar. Nu dus wel... Geheel onverwacht voelt dit als een warme deken, die zicht om de serene schoonheid van Tollefsrud vouwt. Ik merk dat ik hierdoor een lichte staat van euforie bereik...
De rest van de dag speelt dit nog positief door, terwijl ik op het werk ben. Lekker gevoel...


Dinsdag 7 februari
Vanochtend wederom niet naar norskkurs geweest; ik moet dit nu zelf betalen, dus zet dit even op een laag pitje. Daarnaast ben ik vannacht tot diep in de nacht aan het solliciteren geweest; je moet je prioriteiten duidelijk stellen nietwaar?

Horen, zien en zwijgen

Ik merk dat mijn collega's nergens over praten. Ik merk dat ik het vervelend vind dat er helemaal niets wordt gevraagd, dat problemen blijkbaar worden doodgezwegen. Misschien is dat de noorse manier: waar je niet over praat dat is er niet. ik wist inmiddels dat Noren er niet aan gewend zijn om geconfronteerd te worden, dat directe is niet hun 'way of life', al schijnt wat noordelijker(Trøndelag) de cultuur wat anders te zijn. Ik zal me dus erg moeten aanpassen aan de volgende regio waar ik kom werken, onderzoeken wat de communicatiecultuur daar is... De kans is in ieder geval klein dat ik in deze regio aan de slag kom, al heb ik ook hier een sollicitatie lopen als nachtdienst... Ik lees 's avonds een e-mail van het Haukeland Universiteitsziekenhuis in Bergen, waarin me wordt gevraagd contact op te nemen in verband met een 'innkalling til jobbintervju'. Mooi zo, dat is de eerste...

Woensdag 8 februari
Nadat ik vandaag met collega Anny een geanimeerd gesprek had over de gevolgen van het gebrek aan structuur bij een bewoonster(een gevolg van het feit dat de dagbesteding in Hedalen is gestopt) en de daaraan gekoppelde inactiviteit/somberheid, heb ik maar weer eens een directe vraag gesteld. Op deze vraag, welke van de bewoners nu over mijn communicatie bij haar heeft geklaagd, was het antwoord allemaal. Vreemd hoor, want ze zeggen allemaal dat ze hier geen problemen mee hebben.
Uiteraard heeft dit ook te maken met het omgaan van mijn collega's met deze communicatievragen. Dat klinkt wel wat betweterig, maar zo is het niet bedoeld... Ik heb wel vaker gezegd dat ze dit gerust naar de bewoners zelf kunnen terugspelen, maar de 'pampercultuur' lijkt hen hiervan te weerhouden... Je moet de jongeren zo weinig mogelijk eigen verantwoordelijkheid geven nietwaar?
Ach, gedane zaken nemen geen keer... Volgende week nog even een gesprek met mijn baas, dan kan ik het meeste afronden.
Inmiddels weer een oproep voor een gesprek, ditmaal van de ouderenpsychiatrie van het Blakstadziekenhuis tussen Oslo en Drammen... Ik zal deze week een gesprek plannen.
Het is de hele week al prachtig, zonnig weer, heerlijk...

Alle start is moeilijk, ook herstart

Donderdag 2 februari
Vandaag ben ik weer begonnen met werken; na drie dagen afstand nemen en vier dagen vrij vond ik het wel weer tijd worden... Je bent een vent of niet haha! Maar weer aan het werk gebeurde niet zomaar, ik had namelijk wel een beetje lood in mijn schoenen. Niet geheel onlogisch, als je oorzaak en gevolg samenvoegt... In principe waren het wel de klachten van bewoners over mijn 'slechte' Noors(ik zit op niveau 2, en dat wordt overal geaccepteerd) die tot gevolg hadden dat mijn contract niet wordt verlengd; anderzijds is het natuurlijk uiteindelijk aan de baas hoe hier mee om te gaan en dat is mijns inziens niet op de meest subjectieve (verschrijving, ik bedoel natuurlijk objectieve) manier gegaan... ik had mijn baan liever zelf over een half jaar opgezegd!
Aldus bleek het even zoeken naar de juiste werkhouding, en die vond ik niet een-twee-drie; het gevolg was dat ik me een beetje heb lopen verschuilen vandaag, veel op kantoor, schrijfwerk en zo... en ik heb me (te) weinig bezig gehouden met de mensen zelf. Begrijpelijk misschien, maar achteraf baal ik dan weer een beetje. Daarbij had ik niet de juiste schutkleur om op te gaan in mijn omgeving...
Mijn collega's hadden afgelopen maandag al aan de bewoners medegedeeld dat mijn baas had besloten mijn contract te ontbinden, een aantal kwam bij me vragen waarom, was negatief verrast en enigszins ontsteld over de reden... Voor wat het waard is, want ze zijn niet bij mij gekomen toen ze me 'niet begrepen'...

Vrijdag 3 februari
Vandaag maar met een wat positiever insteek weer aan de slag gegaan: Ik zal me goddome niet laten kennen! Gelukkig bood het aanzicht op de berg een extra stimulans om door te rijden... Het zonovergoten sneeuwlandschap was weer een sprookje(jammer dat mijn prinses er niet bij is)...
En uiteindelijk viel het mee op het werk, ik ben flink actief geweest op het sociale vlak, en heb daarmee een beetje mezelf overwonnen. En, zoals ik wel vaker hier heb aangegeven, heeft en paar rondjes skypen me ook wel weer goed gedaan. Ik ben een echte man en heb dus de nodige veren in mijn reet nodig om mijzelf bevestigd te zien...
In een wat oudere krant(vorige week) viel me een artikel op over het weer: De winter blijft hier in februari nog flink aanwezig, aldus de weervoorspellers... De vraag is nu of het klopt, want de voorspellingen hier hebben met regelmaat een redelijk natte-vinger-gehalte en daarbij was de krant de VG, de Noorse Telegraaf zeg maar(de grootste, goedkoopste,ook dat schreeuwerige, sensatiebeluste, alleen niet 'fout' in de oorlog); anderzijds is wiskundig gezien de kans dan groter dat het klopt(min keer min is plus...). Ik ben benieuwd.

Zaterdag 4 februari
Nog drie weken werken... hier althans. Ondanks alles geeft dit toch een beetje een vreemd gevoel. Het zal jullie niet verbazen dat ik nogal ambivalent tegenover mijn werk sta; enerzijds wil ik mijn werk goed blijven doen en is het mijn eer te na om het bijltje er bij neer te gooien, anderzijds... WTF!
Daar de jeugd gezamenlijk in de 'nieuwe' auto van een van hen een rit maakt, besluit ik de website van Fekjærtunet aan te pakken. Deze heb ik zelf gebouwd, maar hij is nog niet in de lucht... Moet nog wel even voor ik weg ben...
Zover heb ik alle pagina's klaar, ook tekstueel. Alleen behoeft dat laatste nog wel even controle, zo goed is mijn Noors nou ook weer niet... Zeker niet volgens mijn baas haha!!!
Ik eindig mijn werkdag met een rondje langs de bewoners en keer daarop tevreden huiswaarts. Moe doch voldaan...

Zondag 5 februari
Ik probeer niet te lang uit te slapen op mijn enige vrije dag, want ik ben van plan om even een stuk de berg op te gaan. Het sneeuwt behoorlijk maar dat mag de pret niet drukken. Ik merk overigens dat ik daar de laatste tijd in aan het veranderen ben. Schoenen aan, jas aan, wanten en muts en hoppa maar weer. Bijna elke vrije dag... Corrie kan trots zijn. Overigens is het -12, dus ik ben binnen 1,5 uur weer terug. Lekker opgefrist, dat wel. Ik krijg de nodige foto's van Sipke, die al schaatsend naar Oudkerk, Bartlehiem en Dokkum gaat. Laat dat me nu wel een beetje jaloers maken. Al dat mooie, harde, zwarte ijs gaat volledig aan mijn neus voorbij.
Ik begrijp van Corrie en Sipke, maar ook via Facebook en teletekst dat de elfstedenkoorts inmiddels flink aan het toeslaan is. Het blijft Friesland, het enige echte Friese carnaval wordt maar incidenteel gevierd. Maar ijsmeesters hebben we ook in Noorwegen; de bevroren meren kunnen de onderstroom verraderlijk dunne plekken hebben...(trygg=veilig). Volgens de krant moet er nog twee weken worden gewacht...
Alleen gaat het hier niet om schaatstochten, maar om langlauftochten op de meren. Ik heb bij Lillehammer trouwens wel mensen zien schaatsen, daar stonden op het meer zelfs vliegtuigjes...

Koud en mooi

Dinsdag 31 januari
ik was van plan een beetje vroeg op te staan, de dag rustig beginnen. Laat dat nou mislukken... De nachtvorst(wat heet nachtvorst als het al in geen weken boven nul is geweest haha) had de slaapkamer zodanig afgekoeld, dit ik slechts met de grootst mogelijke moeite de moed had om mijn warme bed te verlaten; en dan vooral ook nog omdat ik met iemand had afgesproken.
Terwijl ik in de auto naar Hedalen reed, gaf de thermometer -21 aan, op de berg (in de zon) zelfs -23... Om tien uur was ik dan toch -geheel volgens afspraak- bij Tineke aanwezig. Tineke is een Nedernoorse die als psychologe verbonden is aan Fekjær en we hadden een 'hollands bakkie' afgesproken gevolgd door een 'norske tur' door de sneeuw. Ik had voor de gelegenheid zelfs mijn jas mee en zowaar een muts en wanten! Maar ook in Hedalen was het in de volle zon nog immer min 21 dus dit was geen luxe.

Elandsporen

Ik kan lang en breed gaan vertellen over de anderhalf uur durende wandeling in de kniehoge sneeuw, terwijl de zon haar stralen fanatiek door elke opening in het groen duwt. Dat zou ik kunnen doen, maar ik laat de foto's voor zich spreken...
Kijk en geniet van de winterpracht... en de temperatuur maakt niets meer uit!

Walking in a winterwonderland...

Woensdag 1 februari
Mijn laatste vrije dag; even heen en weer geweest naar Fagernes. Paar boodschapjes, en omdat ik de smaak te pakken had wilde ik nog even een kleine tur doen, die ook eens met Corrie had gewandeld. Helaas trok het helemaal dicht en begon het hevig te sneeuwen, dus maar onverrichter zake huiswaarts gekeerd... Overigens was dit voor Noorse begrippen ook een tur, een beste tur zelfs, want alles is een tur. Bewoners van mijn werk gaan på tur naar de buren... ik bedoel maar.De rest van de dag me rustig op het solliciteren gegooid; moet ook gebeuren nietwaar? Morgen weer voor het eerst aan het werk... Eerlijk gezegd zie ik daar een beetje tegenop. Maar komt wel goed, ga ik maar van uit...

Herkaderen

Zaterdag 28 januari
Het sneeuwt... niets bijzonders hoor, want het sneeuwt al bijna de gehele week schier onophoudelijk. De brøyter(sneeuwruimer) is alweer een paar keer langs geweest. Het blijft een fenomenaal gezicht en ik merk dar het me erg rustig maakt. Ook de temperaturen zijn aardig constant... een graadje of  10, 12 onder nul. Dit is overdag, maar het verschil met de nacht is niet erg groot.
Vandaag ben ik, naast solliciteren en Noors leren, bezig geweest met het herkaderen en minimaliseren van mijn problemen... Even kijken wat ik van mijn managementcursus heb opgestoken, zo'n 15 jaar geleden. Herkaderen is in mijn optiek het vanuit andere ooghoeken bekijken en beoordelen van een bestaande situatie met als doel zowel de situatie als de daaruit voorkomende problemen in een ander perspectief te plaatsen. Mooi gezegd, niet?
Voor ik me bewust was van de term herkaderen werd ik hier lang geleden al eens mee geconfronteerd door Fred, een vriend van me. Ik hen Fred al een jaar of veertig van zowel de middelbare school als van Cambuur(waar hij me ooit mee naartoe sleepte). Eén van die dingen die Fred en ik jarenlang samen deden, was het afreizen van de oefenwedstrijden van Cambuur in de aanloop van het nieuwe seizoen. Eén van deze wedstrijden had de volgende situatie tot gevolg:
We reden op de weg van Drachten naar Leeuwarden(de Waldwei) nog nagenietend van de in Bakkeveen gespeelde oefenwedstrijd SC Cambuur-FC Den Haag, naar ik meen een gelijkspel, maar dat doet niet ter zake. Terwijl we op hoogte van Nijega(zo heette het toen nog) reden, zagen we op de parkeerplaats bij de benzinepomp een auto met pech, ondersteund door de Wegenwacht. Fred merkte droog op: 'Dat su ik nou nooit hewwe wille, so'n geel autootsje. Se staan altied anne kant fanne diek... Gelukkich is er altied één die se helpe wil!'. Herkadering in optima forma... 
Dus toen mijn eigen teleurstellingen maar eens even onder de loep genomen.
- Tollefsrud ging niet door. een droom te einde. Ik vond en vind dit een fenomenale locatie, waar ik met lede ogen vertrek. Maar is het niet zo dat er nog vele droomlocaties staan in Norge, waar minder investeringen voor nodig zijn? Dat voor mij bepaald wordt dat ik niet verder kan is waardeloos, maar ontslaat me ook van heel veel financiële en fysieke investeringen... Het probleem is dus dat het gevoel wat de locatie mij geeft de overhand heeft. Maar locaties zijn er wel meer en zeker met een lager investeringsniveau.
- Mijn baan kwijt... Ik vind het helemaal niet erg mijn baan kwijt te zijn, ik vind het vooral erg dat ik dit niet zelf heb kunnen doen en dan pas op het moment dat ik iets anders heb. Het werk zelf was inhoudelijk niet van dien aard dat ik het altijd was blijven doen; het probleem is vooral nu de onzekerheid, de keuzes die ik nu moet maken. Ergens anders aan de bak of noodgedwongen terug naar Nederland?
De conclusie uit probleem één is duidelijk, ik wil wel op zoek naar een andere locatie, minder arbeidsintensief, maar wel in Noorwegen. De conclusie uit probleem twee geeft aan dat ik voor financiële zekerheid moet zorgen. En solliciteren doe ik al...
Herkadering: Dus ik heb geen problemen, alleen mogelijkheden...

Zondag 29 januari
Verrassend: het sneeuwt vandaag!

Ik ben een beetje op tijd opgestaan; zo rond een uur of negen. Dit was ook wel nodig, want ik moet even het ritme pakken, morgen errug vroeg op. Gisteren daarentegen heb ik een gat in de dag geslapen, eindelijk weer eens lang - en dan bedoel ik op zijn minst acht uren- achter elkaar!
Ook vannacht heb ik goed geslapen, wellicht is mijn gemoedsrust weer even beter... Gisteravond nog even schaatsen gekeken, het WK Sprint. Wisselend succes voor de Nederlanders, en mijn huidige landgenoten bakken er al helemaal niets van. Al hebben we hier een soort Theo Koomen als schaatscommentator; deze maakt van elke rit en belevenis, iedereen lijkt de rit van zijn leven te rijden. Dat een 23ste plaats het uiteindelijk gevolg is, doet niet ter zake.
Het is overigens wel een weekeinde waarin ik erg voel er alleen voor te staan. dat is natuurlijk ook zo, maar door het schaatsen kom ik niet echt aan skypen toe waardoor de enige stemmen die ik hoor uit de tv komen. Uiteindelijk blijkt dat ik met niemand van af vrijdag 13.15 uur(school) tot maandag 8 uur(ook school). Dan merk je toch dat je dat mist, een beetje aanspraak soms. Al heb ik ook wel dagen dat ik dat koester, dat is weer de ambivalentie in de situatie.
's Avonds maar weer lekker voor het schaatsen... De dames redden het net niet om op het podium te komen, maar Stefan Groothuis red het zowaar om door een fenomenale 1000 meter vanaf de vijfde plaats op te stomen naar de hoogste ereplaats! Knap hoor...


Maandag 30 januari
Examendag...
Om kwart voor zeven sta ik op, want ik moet tegen acht uur fris en fruitig bij de Statoil in Bagn staan. We reizen met een groepje van norskkurs naar Gjøvik voor het examen Noors nivå 2.het is even een reisje van anderhalf uur(twee uur naar Tollefsrud), maar ach...

Half tien zijn we in Gjøvik op de Kallerud Høyskole, een leerfabriek zonder sfeer, maar pas om elf uur heb ik mijn eerste prøve. Dat komt omdat er een heleboel mensen getest worden die dag, en niet allemaal op dezelfde tijd.
Zo heb ik pas om half vier mijn mondeling examen, daardoor moeten mijn meerijders(die alleen mondeling examen doen) drie tot vier uur wachten tot ik klaar ben om terug te kunnen rijden.
skøyte) gisteren heeft gezien. Daar had de snelste toch echt het goud... en hij was ook Nederlands... maar voor de uitslag zal ik geduld moeten oefenen... Voor 9 maart hoor ik dit...
Als ik rond een uur of zeven 's avonds weer thuis ben, heb ik een mailtje van mijn neef Sipke. Deze geeft mij met prachtige plaatjes regelmatig een visuele update van Leeuwarden. Ditmaal stuurt hij een paar foto's van sneeuwklokjes te midden van de 'eerste sneeuw'. Ik kan een glimlach niet onderdrukken, daar deze sneeuw haast een laagje poedersuiker op een oliebol lijkt... Maar de sneeuwklokjes zijn mooi!

Afstand nemen...

Woensdag 25 januari

Triestig... maar de Kleenexjes
blijven in de kast, hoor

Vandaag had ik dus eigenlijk moeten werken, maar door de ziekmelding heb ik even wat ruimte om afstand te nemen... Dus ik doe vandaag vooral dingen voor mezelf, te beginnen met dingen die ik leuk vind. Ik ben -en eigenlijk vind ik dat dus niet leuk- vroeg opgestaan om naar norskkurs te gaan. In de middagpauze weer naar huis gegaan, want ik merk dat ik, doordat ik de laatste week eigenlijk behoorlijk slecht heb geslapen, me slecht concentreer. Daarnaast ben ik ook aardig moe... en is mijn stemming niet optimaal, beetje triestig.
Thuis maar even in de schuur bezig geweest met het sorteren van hout, lekker ontspannend... In de loop van de dag de computer maar even opgezocht; het opzoeken van personeelsadvertenties in den lande en het schrijven van sollicitatiebrieven(ook Corrie stuurt me de nodige advertenties). De eerste brief is gisteren al geschreven naar Sør-Aurdal Kommune, als nachtdienst. Deze heb ik nog even persoonlijk afgeleverd. Ik ga me echter niet alleen richten op de regio, want dan is de spoeling erg dun, maar ik solliciteer in principe over het hele land...
's Avonds stelt Corrie me een heel eenvoudige vraag: Wat wil je nu eigenlijk zelf? Ik realiseer me dat ik hier geen pasklaar antwoord op heb...


Donderdag 26 januari
Terwijl ik naar norskkurs rijd, merk ik dat de somberheid(al klinkt dat wel wat zwaar), misschien kan ik beter zeggen gelatenheid, in mijn stemming nog steeds de boventoon voert. Op dat moment besluit ik -met de vraag van Corrie in mijn achterhoofd- hier wat aan te doen, maar eerst maar even Norskkurs... De toets blijkt nog niet nagekeken... Ik heb er wel een goed gevoel over maar wil dat graag bevestigd zien!
Na norskkurs nog even bij de N.A.V. langsgeweest; misschien kunnen die nog iets voor me betekenen; de persoon die ik moet hebben is er volgende week pas weer.
Thuisgekomen merk ik dat ik wat vergeten ben; ik zou bij de apotheek navragen of mijn medicatie binnen is. Morgen maar...
Ook vanavond nog bezig geweest met solliciteren, maar ook nog even wat Noorse oefeningetjes gedaan op de computer. Ik merk dat dit me gemakkelijk afgaat, geeft me vertrouwen voor het examen maandag...
Na even skypen met Corrie ga ik vroeg naar bed. Het mag niet baten, want ik slaap nog steeds onrustig en kort...


Vrijdag 27 januari
Ik was van plan me vanochtend in alle vroegte weer naar Bagn te begeven voor Norskkurs, maar heb dit niet gedaan. We hadden een soort van social training en daar hoef ik niet zo nodig aan mee te doen. Dus om twaalf uur, na koffie en de was, was ik op school. Nu was de toets wel nagekeken.

Het vervult me met trots, dat ik de toets goed heb gemaakt. De lytteprøve(luistertest) had ik afgesloten met een score van 86,5%(60% verplicht) en de leseprøve zelfs met 98%(ook 60% drempel). ook de skriftlig produksjon(opstel zeg maar) was meer dan voldoende... Overigens realiseer ik me dat deze trots slechts relatief is, zo snel als ik kan wil ik een niveau hoger! Maar het geeft me weer even een lekker gevoel, is een positief lichtpunt in de wat donkere tijd...
Ik besluit mezelf te belonen met een lekkere hangavond op de bank, even niets te moeten...