Zwarte dagen

Dinsdag 17 april
Vanochtend Norskkurs nog maar even overgeslagen; er lag nog steeds sneeuw op de hoofdweg, en de temperatuur was laag... Toch een wat extra voorzichtig, want ik rijd nu op zomerbanden(en ook nog niet al te goede). nou heb ik natuurlijk jaren zonder winterbanden gereden in Nederland(zoals Jaap niet onterecht aangaf), alleen hier is van de weg af raken wat definitiever(greppel, vangrail of erger). Dus een weinig voorzichtigheid -als de noodzaak niet zo groot is om weg te gaan- is geboden.
Later op de dag echter bleek de weg sneeuwvrij te zijn en het weer opgeknapt; ik heb me dus maar op weg begeven naar Leira, waar ik een gesprek had met Geir Helge, de opdrachtgever voor de vertaling. Deze bleek zowaar zeer tevreden(en uiteraard vervulde mij dit van trots) en had hij het zelfs over een andere opdracht... Ook gaf hij aan dat er wat hem betreft een werkervaringsplaats in zou zitten via de NAV. Dus dat moet ik snel maar eens onderzoeken. Helaas kan ik pas donderdag een afspraak maken met de NAV, want vandaag en morgen zijn ze dicht.
Hierna nog even bij de garage in Bagn langs gegaan, die mijn groene auto voor sloop aan het verkopen is. Ik had deze nog niet op internet zien staan, maar dit werd mij hier verklaard; ze waren onderhands met iemand in onderhandeling, dus de noodzaak om de auto op Finn.no te zetten ontbrak even. Wordt vervolgd...

Woensdag 18 april
Wat een klotedag vandaag. Ondanks de positieve dag gisteren zit ik op onverklaarbare wijze in een enorme dip! Ik voel me eenzaam, klote, somber, verdrietig en een f**king loser... Ik kan goddomme niet eens fatsoenlijk mijn leven hier op de rails krijgen, hoor maar niets van sollicitaties, mis Corrie enorm...
Klotedag... snel vergeten!!!

Donderdag 19 april
Ik had mezelf voorgenomen gisteren te vergeten; helaas lukt dat nog niet helemaal, mede doordat de NAV mijn een cheque stuurde met daarin mijn uitkering(klotewoord). In eerste instantie lijkt dat positief, heb ik weer ene paar bloody centen omhanden, echter het bedrag blonk zo uit in absolute schamelheid, dat het mij haast in lachen deed uitbarsten. Weer iets om achteraan te gaan, dit gelijk maar weer even gedaan vandaag...
Uiteindelijk blijkt dat een formulier, dat mijn Nederlandse loon ook moet laten meetellen, niet was bijgevoegd(overigens mijn eigen tekortkoming, dus had ik woensdag toch een beetje gelijk). Formulier E-301 had naar Nederland opgestuurd moeten worden en ik had begrepen dat dit direct naar Oslo moest. Dat wordt dan later niet even aangegeven, maar daar moet ik op eigen initiatief achter komen... Onmiddellijk aangevraagd uiteraard(moet bij het UWV), staat er een behandeltijd in Nederland voor van 6-8 weken... Ik zal proberen dat te vervroegen, anders wordt het wel heel erg knijpen in Norge... Gelukkig heb ik de nodige lumbaal gespaarde reserves haha.
Overigens merk ik wel dat dit me weer strijdbaarder maakt en enigszins uit het dalletje trekt.

Weekeinde
Het weekeinde is gemakkelijk en kort samen te vatten; het was vrij bewolkt, regende met regelmaat dus niet veel bijzonders gedaan. Om kort te gaan het was een echt S-weekeinde: schoonmaken(schrobben, stofzuigen, stof afnemen), schrijven, solliciteren, soep koken, sport kijken, schuurhout halen, struinen op het erf en slapen. En dan zijn er ongetwijfeld nog een paar dingen die ik heb gedaan, zoals lezen, die niet met een S beginnen...

Maandag 23 april
Wat ben ik toch een verdomde eikel! Woest ben ik op mezelf... Ik zal even bij het begin beginnen...
Ik had vandaag een sollicitatie, in de jeugdpsychiatrie in Elverum(Hedmark), een plaats/ stad hier ongeveer 180 kilometer vandaan. Vroeg op dus, even lekker gedoucht en om kwart over negen 'on the road'. Na een paar Statoilkoppen met koffie  was ik om 12 uur in Elverum, terwijl ik het gesprek om 13.15 uur had. Nog niets aan de hand...
Even verkend waar ik moest zijn, gekeken of ik vlakbij kon parkeren en daarna naar de winkel voor een paar boodschappen. Kort na 13.00 uur meldde ik me voor het gesprek. Prachtig!!!

ik ontplofte...

En het gesprek... liep als de spreekwoordelijke trein! Ik kon goed weergeven wat ik dacht, mijn visie op de (jeugd)psychiatrie sloeg aan, normen en waarden pasten en naarmate het gesprek vorderde merkte ik dat ook de beide dames(die al drie gesprekken achter de rug hadden) na een wat plichtmatig begin steeds wat enthousiaster, actiever in het gesprek zaten. Zelfs mijn Noors kreeg nog een pluim... Het liep echt als een trein... tot de verkeerde wissel werd genomen, en het gesprek over de autorisatie ging(absoluut vereist voor deze functie), en ik niet kon aangeven  wanneer ik dacht deze binnen te hebben. Vanaf dat moment, tot nu aan toe(maandagavond) zeker nog, ontplofte ik van binnen en ben ik woest op mezelf, mijn nonchalance, mijn laksheid, mijn gemakzucht...
Want doordat ik uitging van de vaste aanstelling bij Fekjærtunet, heb ik dit een beetje op zijn beloop gelaten, niet de energie erin gestopt die ik had gekund omdat met een vaste baan daar later nog wel mee bezig kon. En die houding wreekt zich nu, want deze mensen wilden snel zaken doen maar dat lijkt dus niet te kunnen. Lul de behanger...